Bepaalde beroepen, zoals brandweer, visserij en reddingwerk zijn kennelijk niet heel aantrekkelijk voor vrouwen. Daarom is het misschien wel een van de meest gestelde vragen door journalisten: hoeveel vrouwen zitten er bij de KNRM? In 1824 nog geen eentje, bijna 200 jaar later staat de teller op 25 varende vrouwen. En dan tellen we vrouwelijke vrijwilligers die een functie aan de wal hebben nog niet mee. Dan komen we uit op 88. En dat op een totaal aantal vrijwilligers van 1.400.

De eerste vrouwelijke opstapper op een reddingboot was mevrouw Corry van der Haven-Eikelenboom. In 1972 meldde zij zich aan bij reddingstation Burghsluis, nu Neeltje Jans. In de jaren daarna verschenen er steeds meer vrouwen bij de KNRM die stuk voor stuk hun mannetje staan. En zoals een van de vrouwen van nu zegt: “Ik zou niet meer zonder het reddingwerk kunnen, want het voegt echt iets toe aan mijn leven.”

Het zijn allemaal vrouwen die zich belangeloos inzetten voor de KNRM. Ze krijgen nog wel eens een verbaasde blik als ze aan boord stappen bij een schip in nood. Maar voor de rest maakt het feit dat er een vrouw bij de KNRM zit, is er geen enkel verschil voor het reddingwerk. Al helpt het wel als je geen ‘meisjes-meisje’ bent. En als je nu denkt: dat wil ik ook!? Er zijn verschillende reddingstations die nog vrijwilligers zoeken. Varend of aan de wal. Kijk op https://www.knrm.nl/vacatures

Vandaag werd het eerste exemplaar van het boek In Veilige haven door schrijver Michiel Scholtes uitgereikt aan Edze Knol, schipper van KNRM Eemshaven en een van de geïnterviewde schippers in het boek. Uit heel Nederland waren er KNRM-schippers gekomen om bij de boekpresentatie aanwezig te zijn.

Auteur Michiel Scholtes, die de rubriek al sinds 2009 schrijft in de het blad De Reddingboot, heeft zijn stukken uitgebreid en gebundeld in het boek dat voorzien werd van vele beelden uit het archief van de KNRM en aangevuld met de prachtige platen van Flying Focus.

Meer informatie over het boek: https://www.knrm.nl/nieuws/boek-in-veilige-haven

Michiel Scholtes heeft de afgelopen jaren voor de Reddingboot vele artikelen geschreven over de belangrijkste havens van Nederland en wat de veiligste aanloop ernaartoe is. Al deze stukken zijn nu uitgebreid en gebundeld in het boek In veilige haven. Het verschijnt komende week tijdens de Hiswa.

Het boek geeft een compleet beeld van wat je bij het aanlopen van een haven allemaal kunt verwachten. Naast gedetailleerde overzichtskaarten en luchtfoto's, komen er experts van de KNRM aan het woord die vertellen wat de risico's zijn en waar je specifiek op moet letten. In veilige haven geeft daarmee de beste vaaradviezen van de KNRM.

Michiel Scholtes is auteur van de Vaarwijzers De Noordzeekust en Het IJsselmeer. Daarnaast schrijft hij regelmatig voor de KNRM en is hij vaste medewerker van het populaire zeiltijdschrift Zilt.

Het boek is binnenkort te bestellen via www.reddingwinkel.nl en kost EUR. 17,99.

Vrijwillige redders trotseren ijsstorm op nachtelijke zee

Woensdagavond 28 februari kwam de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM) met drie reddingstations in actie voor een vastgelopen viskotter in het Westgat tussen Ameland en Schiermonnikoog. Vanwege de oostelijke stormachtige windkracht 8 zijn de waterstanden op het Wad extreem laag. De kotter kon in de golven van 2 meter hoog niet worden losgetrokken. De drie vissers zijn door de vrijwilliger redders van boord gehaald en veilig aan wal gebracht.

De huidige aluminium waterjet-reddingboten van Lauwersoog zijn vanwege de ijsgang niet inzetbaar. Om die reden ligt oud-reddingboot Suzanna aan de steiger. Deze oude reddingboot wordt liefdevol door vrijwilligers in het water gehouden. Het zware stalen schip met schroefaandrijving kan zich zonder schade door het (kruiende) ijs werken. Een hoopgevende gedachten voor iedereen die tijdens deze vrieskou in nood komt op het Wad.

Op 28 februari om 19:39 uur alarmeerde de Nederlandse Kustwacht de vrijwillige redders van KNRM Lauwersoog. In het Westgat was een kotter vastgelopen die zelf niet los kon komen. Met een watertemperatuur van – 2, en een door de storm gedaalde gevoelstemperatuur van – 18 een uitdagende klus voor de vrijwillige redders op de voormalig reddingboot.

Zowel het dek, stuurhuis en de potdeksel van de kotter als van de reddingboot waren spekglad door het opspattende zeewater dat direct vastvroor. Wat in tijden zonder vorst de normaalste zaak en automatische handelingen zijn, werd nu bemoeilijkt door de ijsaanslag. Ruitenwissers die niet meer goed werken, een nauwelijks ronddraaiende radar, dichtvriezende ramen; er waren tal van uitdagingen.

Aangekomen bij de kotter werd besloten een sleepverbinding te maken. Het varen met de Suzanna gaat logger en de boot is minder wendbaar dan de huidige reddingboten, gelukkig stond er een goede maan aan de heldere hemel waardoor er goed zicht was. De sleeptros kwam echter in één van de schroeven van de Suzanna terecht. Met de gure omstandigheden tussen de ondieptes en golven van 2 meter waren een aantal spannende momenten.

De Kustwacht alarmeerde daarop KNRM Terschelling Paal 8 en niet veel later KNRM Eemshaven. Twee van de weinige KNRM-reddingstations die vanwege de ijsgang op het Wad nog wel operationeel inzetbaar zijn. De Terschellinger redders waren voor hun wekelijkse oefenavond al op het reddingstation aanwezig en hadden via de marifoon de berichten van de kotter en Suzanna al meegekregen. Omdat de Frans Hogewind een open reddingboot is, namen de redders de tijd om zich goed warm aan te kleden. Eigen veiligheid staat voorop. Met de stormachtige wind pal voor de neus was het een korte, steile zeegang. De vrijwilligers kregen de opdracht om de Suzanna te hulp te schieten.

KNRM Eemshaven kreeg de opdracht om met reddingboot Jan & Titia Visser naar de kotter te gaan en te bekijken of deze viel vlot te trekken. Zo niet, dan de vissers van boord te halen. Zeeverkeerspost Schiermonnikoog loodste de reddingboten langs de ondieptes. De redders kennen de ondieptes, geulen en banken buiten niet zo best als in hun ‘eigen’ operationele gebied. Onder deze barre omstandigheden was het een van de taken om keer op keer aan dek de ijsaanslag op de luchttoevoer van de motoren ijsvrij te bikken.

De Frans Hogewind mocht retour station van de Kustwacht, maar er werd besloten toch door te varen. Dat bleek een goede beslissing, want de kotter lag inmiddels zo ver droog achter de banken, dat de Frans Hogewind de enige reddingboot was die er nog bij kon komen dankzij geringe diepgang. Er werd een redder overgezet om de situatie op te nemen. Even werd overwogen een sleepverbinding te maken, maar de kotter lag inmiddels te hoog en de bank waarover de Frans Hogewind was gekomen, werd ondieper.

De tijd begon te dringen. De redder aan boord van de kotter gaf de drie vissers de opdracht hun overlevingspakken en reddingvesten aan te doen om het schip te verlaten door over te stappen op de reddingboot. Eenmaal aan boord van de Frans Hogewind kon de verzwaarde reddingboot nog net de bank overkomen om de gereddenen over te zetten op de Jan & Titia Visser.

Voor de Terschellinger redders stond een nachtelijke zeereis voor de wind voor de boeg. De Jan & Titia Visser hadden het tegen de wind in lastiger. Om 03:15 uur voer de reddingboot de haven van Eemshaven binnen. Na een kom snert en een kop koffie werden de vissers ruim anderhalf uur later opgehaald en konden de vrijwilligers op huis aan om nog een paar uur nachtrust te pakken. De Terschellingers voeren even voor 03:00 uur de bootwagen in. Door het goede aankleden had niemand iets van de kou overgehouden, enkel de antenne van de marifoon was door de zwaarte van de ijsaanslag afgebroken.

NOS Journaal