Je ziet ze regelmatig op de deur van een woning geplakt, maar voor aan boord bestond zo'n sticker nog niet: "Attentie scheepsdier aan boord". Trudie Rutten van Hondenaanboord.nl overhandigde de eerste sticker aan de KNRM tijdens Boot Holland.

"Want het zal je maar overkomen dat je pech krijgt met je schip of boot. De te hulp geroepen hulpdiensten komen je redden maar in de chaos kan het gebeuren dat het aanwezige huis- of scheepsdier vergeten wordt. Of je bent zelf niet in staat om aan te geven dat er een dier aan boord is of te water is geraakt. Een opvallende en herkenbare sticker kan bij een calamiteit een nuttige aanwijzing voor hulpdiensten zijn. Door de sticker worden zij attent gemaakt op de mogelijke aanwezigheid van scheepsdieren aan boord."

Met de aankoop van deze sticker draagt men niet alleen bij aan de veiligheid van huisdieren op het water, maar steunt men ook de KNRM. Wij redden namelijk niet alleen mensen, maar ook dieren in nood. Van iedere verkochte sticker doneert Hondenaanboord.nl €0,50 aan de KNRM!

De stickers zijn in verschillende formaten verkrijgbaar bij Hondenaanboord.nl.

De KNRM lanceert in het eerste weekend van februari op Duikvaker de campagne ‘Veilig duiken? Duikvlag gebruiken’. Duikers worden bewust gemaakt van het belang van de duikvlag – niet alleen voor hun eigen veiligheid maar ook voor de veiligheid van andere watergebruikers.

Geen duiker die eraan moet denken! Je bent aan het duiken en ineens hoor je het geratel van een ankerketting. Het zal toch niet dat je een anker op je hoofd krijgt? Of je duikt op een wrak en ineens zie je twintig vislijnen met haken om je heen neerkomen? Net zomin zit een schipper zit erop te wachten dat duikers vlak voor zijn varende boot aan de oppervlakte komen. Helaas zijn dit geen fictieve voorbeelden – het gebeurt echt. Maar dergelijke situaties kunnen worden voorkomen door een duikvlag te gebruiken.

De campagne ‘Veilig duiken? Duikvlag gebruiken’ is door de KNRM ontwikkeld in samenwerking met partners uit de duikbranche en wordt dan ook breed gedragen. Via de campagne worden duikers bewust gemaakt van het grote (levens)belang van een duikvlag en worden andere watergebruikers geattendeerd op de betekenis van de vlag.

Bij bootduiken is het duikschip verplicht de duikvlag -in Nederland de A-vlag- te voeren. In het geval van kantduiken is het verstandig om de vlag aan de kant of op een boei te plaatsen. Voor de scheepvaart en andere watergebruikers is dit het teken dat er wordt gedoken en zij op minimaal 100 meter afstand van de vlag moeten blijven.

Olaf Tompot, coördinator preventie bij de KNRM, vertelt: "We zijn blij dat we als KNRM met al onze samenwerkingspartners een bijdrage kunnen leveren aan nog meer veiligheid op en rondom het water. Gelet op de actuele berichtgevingen over bijna-ongevallen zijn we blij dat zowel de doelgroep duikers alsmede de pleziervaart en beroepsvaart de schouders eronder willen zetten om deze campagne tot een succes te maken. We zijn ervan overtuigd dat door de effectieve samenwerking een groot publiek bereikt kan worden."

Speciaal voor deze campagne heeft de KNRM een duikvlag ontwikkeld. Deze is verkrijgbaar via www.knrm.nl/duikers waar bovendien meer informatie over deze campagne en veiligheid voor duikers is te vinden.

U treft de KNRM tijdens de beurs Duikvaker op stand 202. We maken graag kennis met u!

In het laatste nummer van De Reddingboot schenken we aandacht aan het zg. Oud Zout binnen de KNRM. Drie mannen op een zekere leeftijd vertellen over hun rol binnen de KNRM. Dat ze al lang gepensioneerd zijn, deert hen niks. Deze oude rotten weigeren achter de geraniums plaats te nemen. En dus komen ze, jaren na actieve dienst, nog regelmatig over de vloer bij hun favoriete reddingstation. Oude liefde roest niet. Vrijwilliger bij de KNRM zijn sommigen gewoon voor altijd.

Een van hen, die ook de voorkant van het blad siert, is Johan Kooijman (70). Hij diende ruim 38 jaar bij reddingstation Paal 8 bij op Terschelling, waarvan achttien jaar als schipper. Nu hij met pensioen is komt hij er zelfs dagelijks. Het boothuis is twee keer flink uitgebreid en de laatste keer, in 2013, mocht Kooijman een steen met zijn eigen naam inmetselen. Een mooi gebaar naar een zeer gewaardeerde vrijwilliger.

‘Op mijn 32e begon ik hier als helper aan de wal. Mijn broer zat al bij de KNRM en dat leek mij ook wel wat. We hadden in die tijd nog een houten reddingboot met een wipperkanon, dat we gebruikten om schepen in nood te bereiken. Dat ging niet altijd goed. Die houten schepen van toen vielen nogal snel uit elkaar. Bijna alle boerderijen hier op het eiland zijn van scheepshout gemaakt.

In mei 1981 ging het goed mis. Ik was toen nog helper op de wal, maar mijn broer zat in de boot. Die sloeg om en daarbij is een van onze mensen om het leven gekomen. Waarschijnlijk is hij op zijn hoofd geraakt door een los stuk hout. Dat was de laatste keer dat we iemand van onze eigen mensen verloren. Ik liep met mijn broer naar huis om even te douchen, toen we in het dorp de vrouw van de overledene zagen lopen. Die wist toen nog van niets.

Alle Terschellingers hebben ‘burenplicht’. Omdat er geen uitvaartonderneming op het eiland is, nemen de buren die taak op zich. Ik heb daarom zelf nog geholpen om de kist van de vrijwilliger naar het kerkhof te dragen.

Fysiek ging het werk me altijd goed af. In 1986 werd ik schipper. Elf jaar later moest ik een open-hartklepoperatie ondergaan, maar daarna ben ik gewoon weer teruggekeerd in die functie. Toen ik volgens de regels te oud werd om het water op te mogen heb ik dispensatie aangevraagd, maar op mijn 65e was het mooi geweest. Je lichaam wordt toch stijver en dat gaat niet meer over. Ik kan terugkijken op 345 acties, 581 geredden waaronder zeven dieren.

Vorig jaar heb ik een beroerte gehad en dat heeft er wel flink ingehakt. Ik kon geen woorden meer vinden voor wat ik wilde zeggen. Een jaar lang heb ik intensief met mijn vrouw geoefend en nu heb ik alleen af en toe nog moeite met wat langere woorden.

Soms ga ik nog wel mee het water op. Laatst zijn twee mensen van ons station naar Noorwegen geweest. Daar kregen we de IMRF Award voor ‘Outstanding Team Contribution to a Maritime SAR Operation’ voor twee operaties, waaronder het redden van de bemanning van een visserskotter die bij Schiermonnikoog was drooggevallen. Een mooie aanleiding voor een tripje van twee dagen naar Noorwegen.

De mannen rukken gemiddeld zo’n 25 keer per jaar uit, maar iedere woensdag oefenen ze op het water. Dat is veel vaker dan vroeger; toen was vier keer per jaar oefenen al veel. Iedere maandag komt iedereen hier naartoe voor al het onderhoud. Zij zorgen ervoor dat het materieel er piekfijn bijstaat en ik houd dagelijks de boel in het bemanningsverblijf een beetje netjes. Het is hier toch een mannenhuishouding en zo blijft het voor iedereen een prettige plek.’

De andere geportreteerden zijn Ander van Rooijen van Westkapelle en Ben Haazebroek van Scheveningen. Die verhalen leest u in De Reddingboot van januari.

Geen De Reddingboot ontvangen? Wordt dan donateur en ontvang het blad drie keer per jaar.

fotografie: Femmy Weijs

Deze week valt bij de donateurs van de KNRM het donateursmagazine De Reddingboot op de mat. Een extra dik januarinummer met vooral veel verhalen.

Over oude rotten, de mannen die jaren na actieve dienst, nog regelmatig over de
vloer komen bij hun favoriete reddingstation. Of over Marijke die haar boot doneerde aan de KNRM en vertelt over het proces wat ze doorliep. En over Henrik, die ons meeneemt in zijn reddingsverhaal afgelopen zomer waarbij zijn schip naar de zeebodem zonk.

Natuurlijk ontbreken de reddingverhalen niet in het logboek, gaan we op bezoek bij Noordwijk en beleven we met oud-motordrijver Wietze Zijlstra (80) aan de hand van zijn plakboeken met krantenknipsels een winterse redding op 6 maart 1968.

Nog geen donateur? Maar wel De Reddingboot voortaan lezen? Wordt dan meteen begunstiger van de KNRM en ontvang het blad drie keer per jaar.