Oktober is Maand van de Geschiedenis. In een aantal artikelen nemen wij u deze maand mee op reis in de historie van KNRM-reddingstation IJmuiden. Vandaag deel IV.

De bemanning van de Christien stond in de nacht van 29-30 januari 1995 een ongebruikelijke opdracht te wachten: opstomen naar Nijmegen om hulp te bieden bij binnenlandse overstromingen.

De vaarvergunningen voor de grote rivieren waren al geregeld, maar in Zaandam voer de reddingboot een jachthaven binnen om binnenvaartkaarten te kopen. In de nachtelijke duisternis voer de Christien tot Wijk bij Duurstede. Daar werd daglicht afgewacht. Met de hulp van een rivierloods bereikte de reddingboot Nijmegen, boeien waren slecht te vinden.

Op maandagmiddag kwam de Christien aan in Nijmegen en is toen gelijk begonnen met het evacueren van 20 personen, waaronder een baby, in de Ooypolder. Huizen stonden half of helemaal onder water. Tussen de boerderijen door, over tuintjes, bij boerderijen langszij, over hekwerkjes en dijkjes. Een reddingsactie om nooit te vergeten.

De reddingboot had een ligplaats gekregen in de Waalhaven van Nijmegen aan de kade bij het dagblad De Gelderlander. De technische dienst van de krant zorgde voor walspanning en de bemanning kon in de kantine van het bedrijf terecht voor koffie en broodjes. Het bunkerbedrijf Neptune, waar de reddingboot de eerste dag gemeerd lag, schonk de Redding Maatschappij gratis brandstof. In de dagen die volgden, werd de Christien verschillende keren ingezet voor pendeldiensten naar uiterwaarden in de Waal.

De reddingboten bleven onveranderd actief in de oorlog. In verband met luchtraids op Engeland wensten de bezetters een optimaal functionerend reddingsysteem lans de Noordzeekust om neergeschoten vliegers uit zee te kunnen redden. Zij verlangden dat de Nederlandse reddingboten, evenals de Duitse collega’s, permanent en volledig bemand zouden worden door elkaar aflossende bemanningen en dat de schepen ankerposities langs de kust innamen.

Directeur De Booy, die zich principieel teweerstelde tegen inmenging van de Duitsers in zijn organisatie, wist de nieuwe gezaghebbers van het onuitvoerbare van dit plan te overtuigen. Niet alle reddingboten waren met zend- en ontvangapparatuur uitgerust en ook was het gros van de Nederlandse reddingboten niet ingericht voor permanent verblijf aan boord. De Duitsers haalde bakzeil en stampen vervolgens een nieuwe dienst uit de grond; het ‘Lazarettverband, dat werd samengesteld uit 25 gevorderde loodsboten, trawlers en sleepboten. Deze zogenaamde LAZ-schepen functioneerden onder een eveneens nieuw gecreëerde eenheid: de Nederlandse Zeereddingsdienst. De schepen werden voor deze taak verbouwd tot hospitaalschip en kregen ook de internationaal vastgestelde uiterlijke kenmerken daarvan: de kleur wit, met rondom een rode band en opvallende rode kruizen op de scheepsromp en op de schoorsteen. Ze voeren onder Nederlandse vlag met Nederlandse bemanningen.

De reddingboten ondergingen een soortgelijke gedaanteverwisseling. De vertrouwde kleuren van de boten maakten plaats voor de kleur wit met een rode band tussen de waterlijn en het dek. Verder kreeg de opbouw het Rode Kruisteken en werd de Rode Kuisvlag van de voortop gevoerd. Ook bestand de verplichting om het Rode Kruisteken aan dek te voeren. Op de grote reddingboten werd de Rode Kruisvlag over het springnet gespannen. Na verloop van tijd werd het kustgebied tot militaire zone verklaard, waarmee een einde werd gebracht aan de inzetbaarheid van de strandreddingboten.

De Noord- en Zuid-Hollandsche Redding-Maatschappij eerbiedigde een strikte neutraliteit en dat hield in dat er dus ook Duitse militairen werden gered. Landelijk gezien voeren de reddingboten in de bezettingsjaren 481 keer uit, waarvan 116 keer voor Duitse schepen of vliegtuigen. In totaal werden 860 mensen gered, waarvan 350 Nederlanders.

De reddingrapporten in de oorlogsperiode geven weinig bijzonderheden over de sterk gewijzigde omstandigheden. Ieder rapport gaat verzelt van een briefje van de Duitse havencommandant, waarin opgenomen: “Gevaren op order Duitse weermacht.” Vaak klinkt wrevel door over het lange wachten op Duitse militairen, want zonder hen mocht er niet gevaren worden; een oversteek naar Engeland zou anders te uitnodigend zijn. Om dezelfde reden werden er in noodgevallen soms wel sleepboten uitgezonden, maar niet de reddingboot. Kortom, de Duitsers wilde niet meer Nederlandse schepen op het water dan noodzakelijk. Pas wanneer de nood echt hoog was, werd de Neeltje Jacoba te hulp geroepen; in een aantal gevallen achter te laat, tot grote ergernis van de bemanning.

In het eerste jaar van de bezetting voer de Neeltje Jacoba vaak uit voor Duitse militairen. Op de Noordzeestranden werd namelijk druk geoefend de landsoldaten ‘seetuchtig’ te maken voor een geplande landing op de Engelse kust. Het nut van die oefeningen werd overvloedig bewezen door de vele boten met inzittenden die de Noordzee opdreven.

In 1942 wordt boothuis IJmuiden-Noord op last van de bezetter afgebroken. Het boothuis IJmuiden-Zuid wordt op last van de bezetter ontruimd. Motorstrandreddingboot Jhr. H.J. Ortt werd gestationeerd op reddingstation Terschelling-Haven.

De acties van Neeltje Jacoba werden in de oorlogsnachten ernstig bemoeilijkt wegens de gedoofde vuurtorens en kustvuren. Ook van de zoeklichten mocht slechts mondjesmaat gebruik worden gemaakt. Om veiligheidsredenen werd daarom meestal tot daglicht gewacht met binnenlopen. In 1944 raakt boothuis IJmuiden-Zuid raakt zwaar beschadigd door bombardementen. Motorstrandreddingboot Barend van Spreekens gaat in de reservevloot (Westzaan).

Het einde van de oorlog betekende niet de onmiddellijke heropstart van het reddingswezen. De kustwateren moesten nog van mijnen gezuiverd worden en er waren diverse reddingboten vernield of naar Engeland uitgeweken. Ook had de bezetter de verlaten boothuizen, tractoren en inventaris niet ongemoeid gelaten. Maar langzaam maar zeker deden de oude, vertrouwede verhoudingen van voor de oorlog weer hun intrede. Voor de reddingboten werd dit gesymboliseerd door de terugkeer van de originele ‘huidskleuren’ op de boten. In de jaren 1946-1947 wordt het boothuis IJmuiden-Zuid hersteld.

Bron: het boek 'Reddingstation IJmuiden' van Hans Beukema.

Reddingbootdag begon licht bewolkt met een stevige, frisse wind. Maar al snel brak de zon door die de temperatuur omhoog hielp en het evenement een vrolijk decor gaf. De open dag was goed voor een mooie opbrengst: 14 nieuwe Redders aan de wal en 5 Jonge Redders heeft reddingstation IJmuiden ingeschreven.

Voorgaande jaren was het een stuk drukker op het reddingstation, maar dat mocht dit jaar de pret niet drukken. Met (voormalig) IJmuidense reddingboten Nh1816, Koos van Messel en Johanna Louisa werd met nieuwe en bestaande donateurs gevaren. Daarnaast was op het terrein genoeg te beleven bij de stands van de KNRM Lifeguards, IJmuider Reddingsbrigade, Zeekadetkorps IJmond, Jeugdbrandweer Velsen, Yachtclub Seaport Ymuiden, verkoop artikelen uit de Reddingwinkel, springkussen, schminkhoek, verkoop van hamburgers & vis, lezingen en live muziek.

Het was een fantastische dag, mede dankzij alle vrijwilligers, donateurs, sponsoren en collega hulpdiensten! En de bezoekers waren, gezien alle blije gezichten èn reacties die binnenstroomden, ook weer dik tevreden met de spetters die om de oren vlogen. Iedereen enorm bedankt voor deze mooie 23ste editie!

IJmuiden, 28 april 2018

Reddingbootdag begon licht bewolkt met een stevige, frisse wind. Af en toe brak de zon door die de temperatuur omhoog hielp en het evenement een vrolijk decor gaf. Afwisselend met een bui was het echt ‘reddersweer’. De open dag was goed voor een mooie opbrengst: 17 nieuwe Redders aan de wal en 9 Jonge Redders heeft reddingstation IJmuiden ingeschreven.

Voorgaande jaren was het een drukker op het reddingstation, maar dat mocht dit jaar de pret niet drukken. Met (voormalig) IJmuidense reddingboten Nh1816, Koos van Messel en Johanna Louisa werd met nieuwe en bestaande donateurs gevaren. Daarnaast was op het terrein genoeg te beleven bij de stands van de KNRM Lifeguards, WensenAmbulance Amsterdam en omstreken, verkoop artikelen uit de Reddingwinkel, springkussen, schminkhoek, verkoop van hamburgers & vis en live muziek van De Delta Singers.

Het was een fantastische dag, mede dankzij alle vrijwilligers, donateurs en sponsoren! En de bezoekers waren, gezien alle blije gezichten èn reacties die binnenstroomden, ook weer dik tevreden met de spetters die om de oren vlogen. Iedereen enorm bedankt voor deze mooie 24ste editie!

Tijdens de zomerstorm op 13 september hebben de vrijwilligers van KNRM IJmuiden geoefend met reddingboot Nh1816 en Koos van Messel.

De foto's zijn gemaakt door L.P.P van der Wel en Peter Herweijer fotoservice IJmond.

Zodra er enige vorm van ijskoorts ontstaat betekent dat voor sommige vrijwilligers van de KNRM ook iets anders. De reddingboot kan door ijsgang worden belemmert om te varen, kan de haven niet meer verlaten of ligt zelfs vastgevroren in het ijs.

En wat doen de vrijwillige bemanningsleden dan? De pieper kan niet meer afgaan. Rondom het IJsselmeer worden er bij voldoende dik schaatsijs enkele ijsreddingsteams actief. KNRM Marken bijvoorbeeld.

Het hele jaar vaart KNRM-station Marken uit voor hulp aan schepen op Gouwzee en Markermeer. Het hele jaar? Nee, niet als er ijs ligt. Dan verandert station Marken in een lopend reddingsteam voor ijsreddingen.
Vanuit het station stuurt een ijsreddingsteam van de KNRM alle samenwerkende hulpdiensten aan: brandweer, EHBO’ers en desnoods een SAR-helikopter.

De Gouwzee is beschut, ondiep en vriest snel dicht. Voor het ijs dik genoeg is, staat de halve Randstad er al op de schaats. Weinig schaatsers beseffen welk risico ze lopen. Sijmon Zondervan, schipper van de Marker reddingboot en brandweerman, botst nogal eens op moderne eigenwijsheid: “Stadsmensen zijn tegenwoordig even mondig als onnozel. Die willen niet wachten tot deskundigen het sein veilig geven. Maar kennis van de elementen hebben ze niet. Te weinig boerenverstand.

Een keer was het ijs zo dun dat het golfde. Toen ik schaatsers waarschuwde, kreeg ik meteen zo’n grote mond. Geen verbod houdt de mensen tegen. Dus moeten wij voorbereid zijn op ongelukken. Die hebben we de afgelopen jaren bij tientallen gehad. Gebroken botten, door het ijs zakken. Een mevrouw viel zich een schedelbasisfractuur op 800 meter van de dijk. Een schaatser raakte geïsoleerd op een ijsschots en dreef richting Lelystad; vlak voor donker pikte een heli hem daar weg. Het gevaar is onderkoeling. Dat is een sluipmoordenaar. Je moet mensen in problemen echt snel ophalen.”

De samenwerking tussen de hulpdiensten is geleidelijk ontstaan. “We werkten ad hoc al samen, maar een paar jaar geleden was coördinatie met andere hulpdiensten nog steeds niet vanzelfsprekend. Cultuur en praktijk van diensten sloten in het werkveld soms slecht op elkaar aan. Daar hadden we allemaal buikpijn van: brandweer, de burgemeester van Waterland, KNRM.

Het scharnierjaar was 2007. Oud-schipper Jacob Klaver en ik waren aan het brainstormen over onze rol bij ijsreddingen. Hoe konden wij nou sneller bij een slachtoffer komen? Wij vroegen de brandweer wat zij doet als er ver van de dijk iemand van het ijs moet. Nou, was het antwoord, wij gaan slechts zo ver het ijs op als onze ladders lang zijn. Toen waren de rollen meteen duidelijk. Wij hebben speciale ijsbrancards, lijnen en overlevingspakken, de brandweer heeft voertuigen, ladders en duikteams. We hebben de samenwerking concreet gemaakt.

Zodra wij vanwege ijs niet meer kunnen varen, leggen wij onze spullen in de brandweerwagen. Die rijdt ons zo dicht mogelijk naar een slachtoffer, de alarmcentrale vertelt ons de details en ter plekke gaan wij in overlevingspak het ijs op. Dat gebeurt allemaal binnen de structuur die Veiligheidsregio Zaanstreek-Waterland met de samenwerkende hulpdiensten heeft uitgewerkt: de inzetprocedure IJsredding op grote Wateren’.”

Dat kan zo zijn, maar zijn bemanningsleden van een reddingboot vanzelf ook goede ijsredders? Schipper Sijmon schiet in de lach. “Niet per se. Onze redders aarzelen nooit om bij stormweer het water op te gaan, maar sommige waren wel bang om door het ijs te zakken. Oefenen in wakken heeft dat allemaal verholpen. De KNRM is hier een onmisbaar onderdeel van de gezamenlijk gecoördineerde ijsreddingsdienst.”

Dinsdag 6 februari hebben de reddingboten van KNRM Medemblik geoefend met een NH90 helikopter van de Koninklijke Marine. Ondanks temperaturen rond het vriespunt was het een geslaagde oefening.

De vrijwilligers van de KNRM varen onder verschillende weersomstandigheden uit. Om hierop voor te bereiden wordt er ook in deze omstandigheden geoefend. Met temperaturen rond het vriespunt, en ijs op het dek, was het een uitdagende oefening voor de bemanning van reddingboten 't Span en Bernardine van KNRM Medemblik. Er zijn verschillende oefeningen gehouden met een NH90 helikopter van de Koninklijke Marine. Naast het oefenen van de onderlinge communicatie is er ook meermaals een helikopterredder afgezet op een varende reddingboot. Vanwege de ijsafzetting aan dek is er uiteindelijk afgezien van het omhoog hijsen (hoisten) van KNRM bemanningsleden.

In onderstaande video een impressie van de oefening.

Vandaag ontving de KNRM haar meest trouwe donateurs op de reddingstations. Vandaag werd nog eens extra duidelijk dat juist deze groep mensen, die het reddingwerk financieel mogelijk maken, zo ontzettend belangrijk zijn in de uitvoering van het reddingwerk in Nederland! Op enkele plekken konden ze met eigen ogen zien wat het betekent als de pieper afgaat.

Zo vertrok de reddingboot van KNRM Dordrecht midden in de feestelijkheden voor haar trouwe donateurs voor een jachtje met rookontwikkeling. Een passerende kanoër zag op het schip rookontwikkeling en nam contact op met de meldkamer. Die alarmeerde daarop de KNRM. Aangekomen bij het jacht bleek een houtkacheltje de boosdoener die de hele kajuit in de rook had gezet. Gelukkig was er niemand aan boord. Na het uitmaken van de vuurhaard heeft een vaartuig van Rijkswaterstaat het scheepje naar de haven gebracht. Ook Neeltje Jans werd tijdens het bezoek van de trouwe donateur gealarmeerd. Een duiker in de problemen. Omdat de vrijwilligers nog op het station waren konden ze vrijwel direct weg. Gelukkig bleek de duiker in goede gezondheid aangetroffen en aan boord van een passerend jacht genomen.

Op de dijk

Eerder op de dag was KNRM Neeltje Jans er al uit geweest voor een motorjacht dat tegen de dijk aan lag in de buitenhaven van Neeltje Jans. Na een nachtelijke tocht over een knobbelige Noordzee maakte zij in de haven een navigatiefout. Bij zonsopkomst werd dit opgemerkt door een voorbijganger welke alarm sloeg. Aan boord waren twee personen en 6 katten. Door de stevige aanlandige wind waren zij zelf niet meer in staat om vrij te varen van de dijk. Eén van onze opstappers is via de dijk naar het jacht gelopen om de opvarende te assisteren. Vanaf de reddingboot werd een sleepverbinding gemaakt en is het jacht vrij getrokken van de dijk. Het jacht kon uiteindelijk zelfstandig verder gevaren.

Reanimatie

De vrijwilligers van KNRM Wijk aan Zee zaten nog na te praten met hun trouwe donateurs, net op het moment dat ze vertelden dat je nooit weet wanneer het alarm gaat, gìng het ook echt af: het Kustwachtcentrum alarmeerde voor een surfer in de problemen. Op het strand aangekomen bleek de persoon al uit het water te zijn en was zijn buddy gestart met reanimeren. De vrijwilligers van de KNRM namen het over. Ondertussen werd de AED gebracht en werd het ambulancepersoneel opgehaald door de truck. Inmiddels waren ook de Reddingsbrigade, Brandweer en traumaheli gearriveerd. De man is naar het ziekenhuis gebracht. Over zijn toestand is niets bekend.

Gezonken boot

Ook later op de dag, toen de meeste trouwe donateurs weer naar huis waren, werden enkele reddingstations opgeroepen. Zo voer KNRM Marken aan het begin van de middag in opdracht van de Kustwacht uit voor een jacht dat water maakte. Het scheepje had veel last van overkomend water. Toen de KNRM ter plaatste kwam lagen er drie personen in het water. Gelukkig droegen zij allemaal een reddingvest. Ze werden snel uit het water gehaald en overgedragen aan de ambulancedienst. De mensen waren vooral koud en geschrokken, maar maakten het naar omstandigheden wel. Er werd door de bemanning van de reddingboot nog wat losse spullen uit het water opgepikt. De reddingboten konden retour, Rijkswaterstaat zorgt dat het jacht geborgen gaat worden.

Medische evacuatie

Aan het einde van de middag voer KNRM Urk uit naar het Ketelmeer voor een medevac vanaf de Schokkersplaat van twee onderkoelde jongens. Hun bootje was omgeslagen en zo kwamen ze in het water terecht. Gelukkig werden ze opgemerkt door een voorbij komende kanoër. Die heeft ze naar het eiland gebracht en met zijn eigen isolatiedekens ingepakt en alarm geslagen. Daardoor werden ze opgehaald door de vrijwilligers van KNRM Urk en naar Schokkerhaven gebracht waar een ambulance klaar stond. De douche van de jachthaven daar bleek uitkomst te bieden.

Alle reddingboten konden uitvaren door de steun van de donateurs die het reddingwerk mogelijk maken. Onder de indruk van dit mooie werk? Steun de KNRM!

Deze week doen 6 KNRM vrijwilligers mee met het IMRF Lifeboat crew exchange.

De zes vrijwilligers zijn afgelopen zaterdag vertrokken naar IJsland, Noorwegen, Finland, Zweden, Denemarken en Frankrijk. Zij volgen een intensief uitwisselingsprogramma bij de reddingorganisaties van de betreffende landen.

Het doel van de uitwisseling is kennis en ervaring delen en internationale contacten leggen. Verschillen en overeenkomsten ervaren in redding technieken, persoonlijke beschermingsmiddelen en communicatie, dragen bij aan betere internationale coöperatie (samenwerking).

De IMRF exchange is sinds 2011 een groot succes met dit jaar 66 deelnemers uit 15 verschillende Europese landen aangevuld met Rusland en Canada. Zaterdag 3 oktober keren alle vrijwilligers met een enorme rugzak aan ervaring huiswaarts om hun kennis en ervaring op de thuisbasis te delen.

Van zaterdag 24 september tot zaterdag 1 oktober organiseert de International Maritime Rescue Federation (IMRF) een uitwisselingsprogramma voor vrijwillige reddingbootbemanningen van verschillende Europese reddingmaatschappijen. Het hoofddoel van deze uitwisseling is het delen van kennis en het leren van elkaars organisatie om het levensreddende werk te optimaliseren.

We hebben de deelnemers opgehaald voor de 2e maasvlakte. Er werd getraind met reddingboot Antionette van KNRM Stellendam. Nadat iedereen een nat pak had gehaald en weer veilig aan boord was, zijn de deelnemers overgestapt op reddingboot Jeanine Parqui. Daar mochten ze vervolgens zelf het schip terug varen naar de Berghaven, rekeninghoudend met scheepvaart en radiocommunicatie.

(Drone beelden : Roy Storm)

De Internationale Maritieme Rescue Federatie (IMRF) organiseert ieder jaar een internationale uitwisseling tussen reddingbootbemanningsleden. Alle deelnemende landen verzorgen een week voor bemanningsleden uit de andere deelnemende landen. Via het weekbericht heeft onze opstapper Tom Veldhuis zich aangemeld en is ingedeeld voor de international exchange in Duitsland 2018.
Op deze pagina een dagelijks verslag van zijn ervaringen en enkele foto's.

Op onze FB pagina zullen meer foto's te vinden zijn!

Op zaterdag 22 september2018 vertrek ik om 13:17 uur met de trein vanuit Lelystad. Onderweg driemaal overstappen. Om 17:30 uur aankomst in Bremen. Op de afgesproken plaats zie ik een man met een bordje met mijn naam erop. Hij is van de DGzRS, de Seenotretter. Zij organiseren de week in Duitsland. Hij brengt me naar het hotel. De andere deelnemers komen uit Noorwegen, Zweden, Finland, Estland, Denemarken, Frankrijk en Kroatië. Voertaal is Engels. Dat is wel een beetje lastig in het begin, maar er is veel herkenning. Na een half uur en anderhalf biertje lijkt het net op de nazit van een reguliere stationsavond.

Onze groepsleider Thomas heet ons allen welkom en ligt het programma toe. Het wordt een drukke week. Om acht uur gaan we Bremen in om met z'n allen een hapje te eten. Grappig eigenlijk dat je zo weinig nodig hebt om met z'n allen een gezellige avond te hebben.

Zondag 23 september
Dit wordt een reisdag. We ontbijten om zeven uur en vertrekken vroeg vanuit Bremen naar Bremerhaven. We blijken een week lang onze eigen bus met chauffeur te hebben. Goed geregeld. Het is een luxe bus met ruim voldoende zitplaatsen en oplaadpunten voor je telefoon. Aan het ontbijt en in de bus gaat het vooral over de verschillende organisaties en de financiering. Dat is overal anders. In Denemarken vormt de SAR een civiel onderdeel van de marine. Zij mogen geen giften of donaties aannemen. In Zweden lijkt de SAR veel op onze eigen KNRM. Onafhankelijk van de overheid wordt een wettelijke taak uitgevoerd. Behalve donateurs kent de Zweedse SAR ook leden. Die leden hebben het recht op bijstand wanneer ze daar om vragen. In Finland is de SAR een vrijwilligersorganisatie. De overheid wil de SAR daar meer taken geven. Bijvoorbeeld opsporingsbevoegdheden. Mijn Finse collega heeft zo zijn twijfels. Ik ook. In Estland worden de SAR taken uitgevoerd door de grenspolitie/ douane. De deelnemer uit Estland loopt in een politie uniform. In Kroatië valt de SAR onder het ministerie van verkeer en waterstaat. Er worden veel inspecties uitgevoerd. Dit gaat ten koste van de SAR taken. In Denemarken, Estland en Kroatië werken vooeal professionals. In Noorwegen, Zweden, Finland, Nederland en Frankrijk vooral vrijwilligers.

Eenmaal in Bremerhaven aangekomen blijkt dat de Seenotkreuzer HERRMANN RUDOLF MEYER
met dochterboot CHRISTIAN voor onderhoud uit de vaart is. We gaan varen met het vervangende schip, de HANNES GLOGNER met de dochterboot FLINTHÖRN. We mogen varen met de FLINTHÖRN en worden vanaf het moederschip gelanceerd. Na een rondje varen varen we weer achterop het moederschip en worden met een ingenieus systeem naar boven gehesen. Het lijkt een beetje op het systeem uit ons eigen boothuis.

Na een rondvaart langs de met vijf kilometer langste container laad- en loswal van de wereld gaan we terug naar de haven. Na een gezamenlijke lunch met de bemanning vertrekken we naar Neustadt in Holstein.

Daar bivakkeren we in het opleidingscentrum voor de DGzRS. Deze school grenst direct aan de poort van de Marine kazerne in Neustadt. Het blijkt dat we deze dagen veel gebruik gaan maken van verschillende faciliteiten op de kazerne.

Het opleidingscentrum wordt geheel gerund door vrijwilligers, veelal oud marinemensen. Zij verzorgen 's avonds een voortreffelijke maaltijd. Het is weer gezellig en we gaan door tot in de late uurtjes.

Maandag 24 september:
even terug in de tijd. Het lijkt mijn diensttijd wel. Half zeven gaat de wekker. We verzamelen voor het hek van de kazerne om in de manschappenkantine te gaan ontbijten. We sluiten aan in de rij, pakken ons ontbijt en betalen met bonnetjes. We marcheren af naar onze school. Om acht uur beginnen de lessen. EHBO en gewondentransport tussen twee schepen. Ik ben onder de indruk van de Duitse EHBO en doe veel inspiratie op. Nooit geweten dat er opblaasbaar verband/ spalk is, waarmee je gebroken ledematen kunt fixeren. Ook op het gebied van brancards is er veel nieuws op de markt. Wat te denken van een brancard in een rugzak.
We zijn vroeg begonnen, dus de ochtend duurt wel wat lang. Tussendoor houden we presentaties over de verschillende stations. Van Theo had ik begrepen dat je binnen de tien minuten moet proberen te blijven. Ik ga eerst en zet zo de norm. Kort, weinig algemeenpraat, veel over het station en jezelf.

We gaan weer lunchen in de kantine. 's middags gaan we door met de presentaties. Daarna gaan we naar de Marinehaven. Daar liggen drie reddingboten klaar. We gaan gewondentransport tussen schepen in de praktijk brengen. We gaan manoeuvreren en Man-over-boord doen. Het is leuk om te zien dat ieder land dat net wat anders doet. Duitsland benadert het slachtoffer bovenwinds en laat de reddingboot naar het slachtoffer driften.

's Avonds gaan we met het plaatselijke Reddingsstation uit eten. Erg gezellig allemaal.

Dinsdag 25 september
staat in het teken van brandbestrijding.
's Ochtends weer vroeg uit de veren om op de kazerne te ontbijten. Vanaf acht uur de theorie over eigen veiligheid, brandbestrijding en Leckabwehr. Met dat laatste wordt bedoeld het lekbestrijding, zodanig dat je water bij voorkeur sneller uit een schip kunt pompen dan het erin loopt. Nog voor de lunch halen we onze brandweerpakken op. Na de lunch gaan we een simulator in om scheuren, gaten en andere lekkages te bestrijden. Het water stroomt onder grote druk de simulator in. We slagen er redelijk in om het water te bedwingen.

Daarna gaan we brandjes blussen. Net zoals bij al onze kernvaardigheden doen andere landen de brandbestrijding net even anders. Dat maakt de week extra leuk. Je raakt vanzelf met elkaar in gesprek, wisselt ervaringen uit en leert van elkaar. De Duitsers benaderen de brand niet frontaal, maar zijdelings. Dat moet een betere bescherming bieden. Na wat standaard brandjes te hebben geblust, blussen we een helicopter met water en met wat schuim. We blussen een scheepsbrug met heel veel schuim. Leuk!

's Middags de bus in op weg naar Laboe. We slapen niet bij een kazerne, maar in een hotel. Dit hotel staat naast het wereldberoemde Marine Ehrenmal en tegenover een oude U-boot. 's Avonds een gezamenlijke maaltijd in het Reddingsstation en kennismaken met de bemanningsleden met wie we gezamenlijk gaan oefenen. In de haven ligt de Berlin op ons te wachten. Dat is de nieuwste Duitse reddingboot. Een ongelooflijk mooi schip. Met geheel volgens de Duitse traditie een dochterschip op het achterdek.

Woensdag 26 september
is de dag van de grote, multidisciplinaire oefening. Met meerdere stations, politie en kustwacht. 's Ochtends in alle vroegte worden twee dummies in de Baltische zee gedumpt. Tijdens ons ontbijt zien we de Berlin terugkomen van die missie. Later op de dag mogen wij de dummies gaan zoeken. We zijn best wel gespannen. Er liggen drie Duitse reddingboten voor ons klaar en een vierde is onderweg. Het is de bedoeling dat wij het gezag voeren over de boten, communiceren, navigeren en sturen. Dat valt nog niet mee met negen verschillende nationaliteiten. Ik was door de schipper van één van de reddingboten gevraagd of ik bij hem aan boord wilde komen. Hij vond het wel prettig om met mij (stiekem) Duits te kunnen praten.

We zijn de haven uit gevaren en op weg gegaan. De dummies vonden we al nog voor de oefening was begonnen. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, dus die hebben we weer overboord gezet.

Vanwege het aanwakkeren van de wind veranderde de Baltische zee al snel in een kolkende massa. De politie haakte na een poosje af met één van hun schepen. Deze was niet opgewassen tegen het geweld van de Baltische zee. Onze reddingboot hield zich prima, maar was ook wel een speelbal van de golven. Na een uur zoeken zonder resultaat bleek dat de GPS-zenders waarmee de dummies waren uitgerust niet werkten. Dat kon wel eens eens een lange middag worden.

Na een herbereking van, wind, deining, stroming en getij en het aanpassen van de zoekgebieden vonden we de slachtoffers toch nog vrij snel. Vanwege een zeer ongunstige koers keerden we al stampend en rollend huiswaarts. Dat was geen pretje.

Na de evaluatie en een stevige lunch in het boothuis konden we beginnen aan het namiddag programma. Een bezoek aan het Marine Ehrenmal en de U-boot. Één van de bemanningsleden van het station Laboe werkt daar en gaf ons een geweldige rondleiding over een zeer indrukwekkend monument. Boven op de toren, op 85 meter hoogte, zagen we in de storm de Berlin en het dochterschip terugkomen van een actie. Het dochterschip had een zeiljacht op sleeptouw.

Naarmate de week vordert lijkt de tijd steeds sneller te gaan. Wat een fantastisch evenement.

In 32 uur zijn we als station 5 keer uitgerukt. Vast geen record in KNRM-land, maar voor ons wel degelijk! Onsvorige record van 4 keer op 1 zaterdag is al zo’n 3 jaar geleden.

De eerste van deze reeks inzetten kwam vrijdag ochtend vroeg, om 3:37u gaan de pagers voor een jacht aan de grond.

De eigenaar had geprobeerd het station te bellen maar toen dat niet lukte uiteindelijk de 112 meldkamer. Deze heeft hem doorgezet naar het KWC. Met summiere info ging de bemanning op zoek naar “een jacht met veel verlichting en 1 persoon aan dek”. Vlak na het uitvaren in de richting waarvan de onfortuinlijke zeiler zou moeten liggen werd een jacht aangetroffen die voldeed aan de beschrijving. Echter was dit niet degene die gealarmeerd had. Deze man had op tijd in de gaten dat de wind gedraaid was en was al bezig te verplaatsen. De schipper van dienst had scherpe ogen, want hij zag ergens tussen alle oranje / gele verlichting van de dijk ook nog iets wat wel eens een wit toplichtje zou kunnen zijn. Na snel de opstappers weer terug aan boord genomen te hebben daarheen gevaren. Dit bleek wel de goede te zijn, echter had deze dus slechts 1 klein wit toplichtje. 2 man werden overgezet en na controle op lekkage een sleepverbinding gemaakt en het jacht van de dijk gehaald. Daarna langszij naar Lelystad haven gebracht zodat overdag er eventueel gebruik gemaakt kon worden van de kraan voor controle van het roer. Om 5 uur kon de bemanning weer naar huis om nog even verder te proberen te slapen.

Deze schipper had helaas niet gemerkt dat na een buitje de wind 40 graden gedraaid was en hij daardoor dus een krabbend anker kreeg. Dit was voor meerdere KNRM stations een drukke nacht, er waren meer mensen verrast door deze verandering van windrichting.

Vrijdag overdag bleef het verder rustig voor ons. Tot 18:37 bij de schippers de pagers gingen met het verzoek te bellen met de KNRM AC. Een 15mtr lang jacht had contact gezocht ivm motorproblemen. Deze lag aan de IJsselmeerzijde tussen 2 jachthavens in, voor anker. De dienstdoende schipper heeft een aantal bemanningsleden zelf gealarmeerd en zodoende gingen er 4 man door de sluis op weg naar het jacht. Aangekomen bij dit jacht leek het om een startaccu probleem te gaan. De opstapper die overgezet was heeft geprobeerd dit op te lossen door een andere accu te gebruiken. Dit hielp echter ook niet, dus mogelijk toch de startmotor. Daarop is het jacht op sleep genomen en daarna afgemeerd in de Houtribhaven. Even kort na 21u konden we weer naar huis.

Inmiddels is de zomerse weekend piket-dienst in gegaan en is er dus een vaste ploeg die opkomt en uitvaart, eventueel aangevuld met andere opstappers die verder opkomen.

De rust was dit keer niet voor lange duur, want om 21.32 gingen de piepers al weer af voor een volgende inzet. Ook dit was een inzet nav iemand die het nummer van de schipperstelefoon wist te vinden. Een kitesurfer belde om door te geven dat hij zelf nog aan land was gekomen maar door de plotselinge aflandige wind 3 andere kiters (exacte aantal bleek pas tijdens de inzet) in de problemen waren. Vanwege het aantal besloot de schipper om nu niet zelf alarm te maken met precom maar dit door het KWC te laten doen. Terwijl hij het KWC aan de lijn heeft, blijkt dat zij op een andere lijn precies dezelfde melding binnen krijgen, waardoor tijdens het belletje al de pagers gaan. Enkhuizen wordt ook mee gealarmeerd en omdat het thv Trintelhaven (iets meer richting Enkhuizen) op het IJsselmeer was is Enkhuizen uiteindelijk eerder ter plaatse. Met nog 5 minuten varen heeft Enkhuizen alles onder controle, worden wij bedankt en mogen wij retour station. Om 22.45 zijn we weer uitruk gereed.

Deze keer was de rust iets langer, maar lagen we wel allemaal lekker ons bed uit te zweten. Zaterdagnacht om 0.52 uur wederom gealarmeerd door het KWC. Vanuit Enkhuizen waren 2 meldingen gekomen dat er in de richting van Lelystad een vuurpijl was waargenomen. Wij zijn uitgevaren met de piketploeg en kregen de taak om langs de dijk vanuit Lelystad naar het naviduct in Enkhuizen te varen. De P187 zocht het gebied rond de Markerwadden af. Na een uur zijn we bij de het Naviduct Krabbersgat en is ook de P187 klaar met hun zoekslagen. Hierop worden we allen bedankt en keren we retour boothuis. Om 02.45 ligt de Bert en Anneke Knape weer helemaal gereed en sluiten we de deuren van het boothuis en kunnen we in ons hopelijk iets koelere bedje verder slapen.

Op zaterdagochtend is de piketploeg op het boothuis om te varen met de winnaar van de speurtocht op de afgelopen reddingbootdag. Hij is met zijn broertje en vader naar het boothuis gekomen. Ze zijn met voorbereidingen en uitgebreide uitleg bezig als om 11:11u de piepers afgaan. De melding op de pagers is jacht in problemen, maar na het bellen van het KWC blijkt het om een solo zeiler te gaan die gebeld heeft omdat hij pijn op de borstklachten heeft. Hij ligt vlak voor onze “deur” thv een van de boeien. Ivm de klachten van de zeiler heeft het KWC ook de ambulance al aangevraagd bij de meldkamer. Omdat de bemanning al op het boothuis is, en het jacht dichtbij ligt word er gelijk uitgevaren. Omdat de man alleen aan boord is een extra opstapper overgezet om alvast richting boothuis te gaan varen terwijl de anderen de patient beoordelen.

Deze klaagt ook over benauwdheid, na toedienen van zuurstof worden de klachten iets minder en de kortademigheid beter. De patient is bleek, zweet, en heeft een zwak voelbare pols. Om het risico van flauwvallen te verminderen en de weg naar het boothuis kort is, word er maximaal doorgevaren met het eigen jacht en gaat de Bert en Anneke Knape vooruit richting boothuis om daar te zorgen voor ontvangst en het inmiddels gearriveerde ambulance personeel in te lichten.

Aangekomen bij de steiger staat de brancard klaar, word meneer van boord geholpen na een korte overdracht van de bemanning aan boord, direct meegenomen naar de ambulance. Deze is na een kort onderzoek met spoed naar het ziekenhuis gegaan.

Zijn schip hebben we afgemeerd bij het boothuis en zal later door een twee van onze helpers aan wal naar zijn thuishaven en eigen box gevaren worden. Later horen we dat de man net onderweg was voor een trip van 3 weken naar Engeland.

In de tussentijd is onze winnaar met zijn familie ook nog op het boothuis, al waar ze vanuit binnen de actie van begin tot eind hebben kunnen volgen.
Nadat de patient overgedragen is aan de bemanning van de ambulance, wij een korte evaluatie gehouden hebben en ons vocht aangevuld, is de piketploeg uitgevaren met 2 hele nieuwschierige en leergierige jongens en hun vader.

Met het schrijven van dit verhaal is het verder rustig gebleven, maar het mooie weer blijft nog wel even aanhouden, dus wie weet wat de rest van het weekend nog voor onze vrijwilligers in petto heeft. Maar pas op als je het water opgaat; het kan ook zo ineens gaan spoken met onweersbuien!!

Nathalie Houtman is opstapper bij de KNRM in Lelystad. Eerder dit jaar kon ze haar opleiding tot opstapper op de reddingboot afronden. Zij komt uitgebreid aan het woord in de rubriek 'Vrijwilliger' op de website van de KNRM. Uiteraard is KNRM Lelystad erg trots op Nathalie en delen we dit blogje heel graag.

Als Nathalie begint te vertellen over haar vrijwilligerswerk bij de KNRM, spat het enthousiasme ervan af. ‘Ik heb lang gewerkt als beroepsmilitair tot ik na tien jaar afscheid nam van defensie om een eigen kledingzaak te starten. Dat was leuk, maar steeds vaker miste ik een stuk spanning en actie en het werken in teamverband. Een buurman die schipper is bij de KNRM vertelde over zijn werk op de reddingboot en ik was direct enthousiast. Ik houd ervan om uitdagingen aan te gaan en mijn grenzen op te zoeken. De KNRM kende ik van naam, maar verder wist ik eigenlijk niet wat ze precies deden.’ Nathalie ging mee naar de wekelijkse oefenavond van reddingstation Lelystad en bleef.

Lees hier verder...

Op 13 juli 2018 is Cees van Arkel op 74- jarige leeftijd overleden.

Zoals zijn familie het omschreef, dapper gestreden, maar helaas de strijd verloren.

Cees was samen met zijn echtgenote Adrie de eerste die zich in 2012 aanmelden voor ons station, wat toen opgericht werd. Als helper aan de wal heeft hij de bemanning en plaatselijke commissie op diverse fronten ondersteund. Zo was hij penningmeester binnen het project Nationale Historische Reddingboot Dag en
zorgde hij samen met Adrie steevast voor de bak koffie op oefenavond, bemande hij de verkoopkar en maakte menigeen donateur.

Cees, prachtig mens! Je had je mening, was er voor ons en stond er voor. We hebben van je genoten.

Wij wensen zijn vrouw Adrie en al zijn geliefden sterkte om dit verlies te dragen.

Vandaag, vrijdag 20-7, is de uitvaart van Cees.

Cees van Arkel

02-12-1943 13-07-2018

Het leven van Jaap Pronk (1954-2020) stond geheel in het teken van klaarstaan voor zijn medemens. Wie hem voor zijn hulp wilde bedanken, kreeg steevast te horen: “Niks in de weg…”, hetgeen zoiets betekent als “Geen probleem, graag gedaan”. Het tekent het leven van Jaap Pronk; het leven dat afgelopen vrijdagochtend tot schrik van velen plotseling eindigde. De KNRM is Jaap Pronk enorm veel dank verschuldigd voor zijn grote, decennialange en brede verdienste. 

Jaap Pronk erfde het reddersbloed van zijn vader. En was vervolgens ruim veertig jaar verbonden aan KNRM Scheveningen. Achtereenvolgens als helper aan de wal, opstapper, motordrijver en schipper. Hij was in totaal bij 1896 acties betrokken, waarbij hij door de jaren heen 2675 mensen in veiligheid bracht. Het zijn voor KNRM-begrippen duizelingwekkende getallen. Jaap zei zelf daarover: “Dat kan zijn. Maar ik hecht zelf niet zo aan cijfers. Ik heb altijd geprobeerd pál te staan voor mijn jongens en meiden (bemanningsleden, red.). Hún oordeel over hoe ik het gedaan heb, dáár hecht ik aan”. Wat dat betreft kon Jaap bij zijn afscheid als schipper in 2016 tevreden zijn.

Op zijn eigen reddingstation én ver daarbuiten werd zijn naam vol ontzag uitgesproken. Maar wie over hem sprak, deed dat ook steevast met een grote glimlach, want de strenge, rechtlijnige en uiterste kundige schipper werd met name ook als mens enorm gewaardeerd.

Zijn inzet voor de KNRM bleef niet beperkt tot Scheveningen. Na zijn actieve loopbaan als schipper werkte hij nog een aantal jaren voor de Operationele Dienst van de KNRM. Hij stelde zijn kennis beschikbaar, maar deed in die jaren ook dienst als waarnemend schipper op andere reddingstations. En waar hij ook kwam, daar was de lokale reddingbootbemanning onder de indruk van hun tijdelijke schipper. 

Toen hem vlak voor zijn afscheid als schipper werd gevraagd welke incidenten hem vooral zouden bijblijven, noemde hij er drie. Ten eerste de moord op Kees Toet, één zijn opstappers. Een mokerslag voor de hechte Scheveningse reddingbootbemanning. Ten tweede het ongeval met ‘kleine Esther’, het Scheveningse meisje dat van het havenhoofd viel en voor wier leven lang werd gevreesd. En ten laatste het ‘kleppenincident’, een ongeval met de reddingboot Jan van Engelenburg waarbij door een technische storing het stuurhuis langzaam vacuüm trok. Dat incident had voor de Scheveningse reddingbootbemanning fataal kunnen aflopen. Naast Jaap waren toen ook zijn zoon Hugo en zijn dochter Debora aan boord… 

In 2020 werd Jaap Pronk voor zijn enorme verdienste voor het Nederlandse reddingwezen benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Drie jaar nadat hij het roer van de Scheveningse reddingboot had overgedragen aan zijn zoon Hugo. 

De KNRM verliest in Jaap Pronk een eerbiedwaardige oud-schipper, een markante persoonlijkheid en voor velen ook een warme vriend. 
Directie, medewerkers en vrijwilligers van de KNRM betuigen hun medeleven aan Aafje Pronk, de kinderen, kleinkinderen en verdere familie van Jaap. 

“Niks in de weg…”
In memoriam: Reddingbootschipper Jaap Pronk 

Zijn handen 
Groot genoeg om vast te grijpen 
Wat ten onder dreigt te gaan 
En altijd uit een mouw gestoken 
Nooit was al zijn werk gedaan 

Zijn waarde 
Groot, door de Koning onderscheiden 
Zijn mannen deelden daarin mee 
Maar wil je hem écht op waarde schatten 
Vraag dan hém die hij ooit redde op zee… 

Zijn lach 
Groot genoeg en vol verhalen 
Voor wie aan boord zijn vriend mocht zijn 
Maar ook teder en beschermend 
Voor zijn Pronkjes, groot en klein 

Zijn hart 
Groot genoeg voor wie hem lief was 
En voor wie hem riep in nood 
Hij is er slapend aan bezweken 
’t Is misschien toch te groot gebleken… 

Vaar-wel, schipper! 
 

(beeld Dick Teske)

Vandaag een bijzondere oefening voor de redders van KNRM Breskens. RTV Scheldemond ging mee om opnames te maken voor een TV programma.

Omdat de KNRM geen overheidssubsidie ontvangt, zijn we als goed doel afhankelijk van donaties en sponsoring. Extra publiciteit voor onze organisatie is daarom altijd welkom.

Vandaag kwam Jan Rubbens namens RTV Scheldemond op bezoek voor zijn programma ‘In mijn eendje’. Jan ging samen met camera- en geluidsman Reno Maenhout van Photo Inhorus mee op oefening.

De oefening bestond uit een medische evacuatie vanaf viskotter BOU 24. Voor Jan en Reno een mooie oefening om de vrijwilligers van reddingstation Breskens in actie te zien.

We hopen dat het mooie beelden zijn geworden. Het programma ‘In mijn eendje’ met de redders van KNRM Breskens wordt uitgezonden op woensdag 22 februari op RTV Scheldemond.

KNRM Breskens bedankt viskotter BOU 24 en Menno Christiaansen voor hun belangeloze medewerking aan deze oefening!

Op Museumhaven Willemsoord in Den Helder is met het hijsen van een wimpel in de mast de succesvolle afronding gevierd van de restauratie van de monumentale reddingboot Dorus Rijkers. Er is zeven jaar lang door een grote groep vrijwilligers hard gewerkt om dit unieke vaartuig, met bouwjaar 1923, weer volledig operationeel te krijgen.

De Dorus Rijkers, vernoemd naar één van de grootste redders die ons land ooit heeft gekend, was de eerste motorreddingboot die in 1923 in Den Helder op station kwam te liggen. Dit bleef zo tot 1955. Hierna zou de boot nog tot 1965 in Scheveningen dienst gaan doen. Als stationsboot werden 290 reddingsoperaties uitgevoerd, waarbij in totaal 659 mensen het leven kon worden gered. Vermaarde schippers uit die tijd waren Coen Bot en diens zoon Piet. De Dorus Rijkers maakte vooral naam in de Tweede Wereldoorlog en speelde tevens een belangrijke rol bij de watersnoodramp in Zeeland van 1953.

Vrijwilligers
In 2009 slaagde de Stichting Instandhouding Motorreddingboot Dorus Rijkers (1923) erin de reddingboot in eigendom te krijgen. Direct werd met een groep van vijftien vrijwilligers gestart met de restauratie van dit unieke vaartuig en met de fondsenwerving hiervoor. Dit laatste leverde dankzij tal van giften van het Helders bedrijfsleven, waaronder Damen Shipyards Den Helder, en subsidies van het Dorus Rijkersfonds, Prins Bernhard Cultuurfonds, VSB Fonds, Waddenfonds en Provincie Noord-Holland in totaal circa een bedrag van 130.000 euro op. Daarnaast is een veelvoud hiervan door vrijwilligers aan werkzame uren in de restauratie gestoken. Stichtingsvoorzitter Harry Cornelje: "Met heel veel zorg, liefde en vakmanschap is de afgelopen jaren hard gewerkt om de Dorus weer in haar oude glorie te herstellen. Zij verdienen alle lof."

Wimpel
Onder het toeziend oog van relaties en leden van het College van Burgemeester en Wethouders van Den Helder hees locoburgemeester Bob Haitsma op dinsdag 20 september een wimpel in de mast van de reddingboot als teken dat het complexe restauratieproject met succes was afgerond. Hierna werd met alle genodigden een korte rondvaart gemaakt door de haven van Den Helder.

Op 19 mei, twee maanden na de start van de missie, werd het reddingstation op Chios volledig operationeel verklaard en konden de vrijwilligerszelfstandig uitvaren voor reddingsacties. Bij de overdracht van het materieel, tijdens een formele ceremonie, waren velen tot tranen toe geroerd over het bereikte resultaat.

De trainingsmissie heeft ook op de betrokken KNRM-vrijwilligers diepe indruk gemaakt. De motivatie van de Griekse redders, hun gastvrijheid en grote dankbaarheid voor wat er opgebouwd is, kwam recht uit het hart. Het geeft ons het vertrouwen dat het reddingstation is gebouwd op de fundamenten van de KNRM: door vrijwilligers, dankzij donateurs en geheel belangeloos.

Vinger aan de pols
In de periode waarin de KNRM op Chios aan de slag ging, is de vluchtelingenstroom vanuit Turkije verminderd, maar niet gestopt. Op Chios verblijven nog steeds duizenden vluchtelingen, waarmee de bevolking dagelijks wordt geconfronteerd. Het reddingstation Chios kwam tijdens de opleidingsdagen in actie voor vluchtelingen die uit wanhoop wilden terugzwemmen naar Turkije en ternauwernood werden gered.

De schrijnende situatie van eind 2015 is gelukkig voorbij. Toch is de missie van blijvende waarde. Er staat nu op Chios een krachtig nieuw reddingstation, met tientallen vrijwilligers, die enorm gemotiveerd zijn en ingezet kunnen worden wanneer de situatie toch mocht veranderen. De samenwerking tussen de HRT en de Griekse Kustwacht is sterker geworden en de HRT overweegt meer reddingstations naar het model van Chios op te bouwen.

Dankzij de grote financiële steun van de donateurs voor deze missie kan de KNRM nog een jaar een vinger aan de pols houden in de vorm van mentorschap en begeleiding in vrijwilligers-management. Dankzij toezeggingen van de Maria Tsakos Foundation op Chios is ook lokale fondsenwerving op gang gekomen en voor de komende drie jaar gegarandeerd.

In de nacht van donderdag op vrijdag zijn beide reddingboten van het reddingstation Huizen-Blaricum van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM) gealarmeerd. Plotseling noodweer met harde wind en onweer in deze tropische nacht zorgde ervoor dat boten die voor anker lagen of afgemeerd waren los raakten.

Om 03.12 uur werd de reddingboot van Huizen gealarmeerd. Bij afvaart bleken er 2 incidenten tegelijkertijd te spelen. De reddingboot uit Huizen werd door de Kustwacht verzocht koers te zetten richting eiland ‘t Hooft op het IJmeer. De reddingboot van Blaricum werd daarop om 03.21 uur gealarmeerd voor een incident op het Gooimeer.

Ouder echtpaar op drift

Op het IJmeer vindt de reddingboot Nikolaas Wijsenbeek een jacht met een ouder echtpaar aan boord. Ze geven aan van het anker te zijn geslagen en zoeken een veilige plek. De reddingboot begeleidt het jacht naar een ankerplaats in de luwte van het eiland en gaat retour station.

Van het anker gewaaid

De reddingboot Blaricum-1 werd gedirigeerd richting Almere waar een zeiljacht door de harde wind van het anker geblazen was. Het jacht was met haar beide opvarenden, afkomstig uit Duitsland, tegen de basaltblokken van de dijk aangekomen. De reddingboot heeft het jacht losgetrokken en geïnspecteerd op schade. Door het ondiepe water waar het jacht terecht kwam is de motor oververhit geraakt en kan het zeiljacht niet op eigen kracht verder. De reddingboot heeft het jacht daarom op een veilig plaats in de haven van Huizen afgeleverd.

Onrust over plotseling onweer

Het niet voorspelde onweer en de plots opgestoken harde wind leidde tot onrust bij twee volwassenen en twee kinderen die zich aan boord van een jacht bevonden dat bij Pampus voor anker lag. Via de ‘KNRM Helpt’ app zoeken ze contact. Een bemanningslid van de KNRM stelt ze gerust en ze besluiten te blijven waar ze zijn.

In de nacht van donderdag op vrijdag zijn beide reddingboten van het reddingstation Huizen-Blaricum van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM) gealarmeerd. Plotseling noodweer met harde wind en onweer in deze tropische nacht zorgde ervoor dat boten die voor anker lagen of afgemeerd waren los raakten.

Om 03.12 uur werd de reddingboot van Huizen gealarmeerd. Bij afvaart bleken er 2 incidenten tegelijkertijd te spelen. De reddingboot uit Huizen werd door de Kustwacht verzocht koers te zetten richting eiland ‘t Hooft op het IJmeer. De reddingboot van Blaricum werd daarop om 03.21 uur gealarmeerd voor een incident op het Gooimeer.

Ouder echtpaar op drift

Op het IJmeer vindt de reddingboot Nikolaas Wijsenbeek een jacht met een ouder echtpaar aan boord. Ze geven aan van het anker te zijn geslagen en zoeken een veilige plek. De reddingboot begeleidt het jacht naar een ankerplaats in de luwte van het eiland en gaat retour station.

Van het anker gewaaid

De reddingboot Blaricum-1 werd gedirigeerd richting Almere waar een zeiljacht door de harde wind van het anker geblazen was. Het jacht was met haar beide opvarenden, afkomstig uit Duitsland, tegen de basaltblokken van de dijk aangekomen. De reddingboot heeft het jacht losgetrokken en geïnspecteerd op schade. Door het ondiepe water waar het jacht terecht kwam is de motor oververhit geraakt en kan het zeiljacht niet op eigen kracht verder. De reddingboot heeft het jacht daarom op een veilig plaats in de haven van Huizen afgeleverd.

Onrust over plotseling onweer

Het niet voorspelde onweer en de plots opgestoken harde wind leidde tot onrust bij twee volwassenen en twee kinderen die zich aan boord van een jacht bevonden dat bij Pampus voor anker lag. Via de ‘KNRM Helpt’ app zoeken ze contact. Een bemanningslid van de KNRM stelt ze gerust en ze besluiten te blijven waar ze zijn.