Reddingboten met waterjets hebben het voordeel ten opzichte van boten met schroeven, dat er geen draaiende delen buiten de romp van het schip zijn, waardoor de boot in ondieper water kan varen en drenkelingen niet kan verwonden. Waterjets zorgen ook voor een grotere wendbaarheid.

Een waterjet gebruikt water als voortstuwing. Om dat te bereiken wordt het water door een impeller (een inwendige schroef) opgezogen onder het schip en uitgespuwd achter het schip. Door het water via een nozzle (een versmallende straalbuis) achter het schip weg te spuiten, versnelt het water. Vergelijk het met een vinger op de kraan, waardoor het uitstroomgat wordt verkleind en het water er met kracht uit spuit.

1830
Vanaf 1830 gebruikt de KNRM dit kurken reddingsvest, de ‘scaphander’. Een hele stap vooruit... Vóór die tijd had je als redder alleen een gordel van Overijsselse biezen, een soort gevlochten riet.

1910
Rond 1910 komt er een reddingsvest van kapok en zwart oliegoed, dat beschermt tegen overkomend buiswater (en kou!). Kapok lijkt op katoenen watten, maar droogt beter en sneller.

1 …met de complete uitrusting zo’n 10 kilo weegt? Het bevat een geïntegreerd reddingsvest, flitslicht met reservebatterijen, veiligheidsmes, CO2-patroon, twee handstakellichten, een naamplaatje, een paar handschoenen en een waxstift om de rits soepel en waterdicht te houden.

2 …per redder op maat gemaakt wordt? Elke redder heeft zijn ‘eigen’ pak en is verantwoordelijk voor het onderhoud ervan. Na elke training of actie moet het worden afgezoet (reinigen met zoet water) en opgehangen worden aan de pakkendroger. Dat is een soort kleerhanger met luchtslangen, zodat alles goed kan drogen.

3 …drie kleuren heeft? De mouwen en de capuchon zijn geel, zo ben je duidelijk zichtbaar. De romp is rood, zodat je de redders van KNRM goed kunt herkennen als er ook veel andere hulpverleners actief zijn. De stukken die snel slijten of vaak vies worden zijn van wat steviger materiaal, in de kleur donkerblauw.

Op 7 maart 2019 gaat mijn pieper. Wandelaars in nood, Verklikkerplaat. Een verraderlijke plek: wie verrast wordt door het snel opkomende water, komt die zandbank niet zelf meer af. Ik kijk naar buiten en zie hoe hard het waait. Bij het aantrekken van mijn pak krijg ik kippenvel. Dan hoor ik dat het gaat om drie volwassenen, één kind en drie honden…

De tractor brengt onze boot naar de trailerhelling aan de Brouwersdam. De tien minuten van het boothuis naar de zee lijken een eeuwigheid te duren. We zijn met z’n drieën: één schipper en twee redders. Extra mensen aan boord is met deze golfslag onverantwoord. Onderweg checken we onze pakken en trekken we routinematig elkaars ritsen even extra dicht. “Eerst dat kind,” zeg ik. Mijn collega knikt: “jij springt als eerste.”

Aan de Blokkendam zien we pas écht hoe hoog het water staat. Door springtij is de zee ruim een meter hoger dan normaal. De tocht naar de Verklikkerplaat duurt zo’n twaalf minuten. De golven slaan continu over ons heen, maar mijn pak beschermt me.