Een dag uit het leven van een bemanningslid van de KNRM

De drijvende kracht achter de KNRM zijn de vele vrijwilligers die geheel belangeloos hun tijd investeren voor het redden van mensen op zee. De meeste doen vrijwilligerswerk op de reddingboten, maar ook aan de wal zetten zij zich in. Vandaag neemt vrijwilliger Monique Klop je mee in haar eerste week als bemanningslid.

Vrijwilliger bij de KNRM: Bemanningslid / redder bij reddingstation Ter Heijde

Het thuisfront juichten het alleen maar toe.

Maak kennis met Monique Klop, 49 jaar, getrouwd en 2 beauty's van kinderen. In het dagelijkse leven buschauffeur bij Veolia streekvervoer. "Door collega Ton Vogelaar ben ik gevraagd of de KNRM niets voor mij is. KNRM? Wat is dat? Ik had er geen idee van." vertelt Monique. 

"Ik ben gaan lezen en luisteren wat Ton erover te vertellen had. Na overleg thuis met man en kinderen, die dit alleen maar met veel enthousiasme toejuichten, heb ik de stoute schoenen aan getrokken en ben ik gaan solliciteren bij het KNRM reddingstation in Ter Heijde. Na diverse gesprekken en meevaren kreeg ik maandag 8 november 2010 mijn pieper en begon mijn proeftijd als aankomend opstapper."

DE EERSTE KEER DAT DE PIEPER GING

"Donderdag 11 november 2010, een vroege dienst op de bus achter de rug, een heerlijk lang weekend in het vooruitzicht lekker mijn schoenen uit een kopje thee languit op de bank, ging de pieper. Er was een sleepboot omgeslagen op de waterweg in Hoek van Holland. Het was rond 16.00 uur dus hup de auto in naar het boothuis voor mijn eerste actie.

Ik mocht mee op de truck, deze was goed volgeladen met opstappers in overlevingspakken (ik alleen in mijn dunne terlenka werkbroek en een dun jasje). We zijn diverse keren over de dam gereden op zoek naar 2 vermisten personen, de kapitein en de machinist. Het weer werd slechter en slechter en het begon zo hard te waaien dat het water met golven over de pier sloeg. Ik kan nog goed herinneren dat het heel snel slechter werd en ik helemaal doorweekt was. Na overleg in het boothuis in Hoek van Holland werd er besloten om het zoeken te staken daar het aardedonker en het weer zo slecht was.

Rond half tien was de boot schoon en ik kapot. Ik was vanaf `s morgens 4 uur al op en dit was mijn eerste actie. Ik ben toen naar huis gegaan en snel mijn verhaal gedaan en toen naar mijn bed gegaan. Ik geloof dat ik 10 minuten mijn ogen dicht had of daar ging de pieper weer. Mensen hadden een lichtpijl gezien dus de boot ging erop uit om zoekslagen te maken. Aangezien ik nog weinig kon doen ben ik weer naar huis gegaan mijn bedje in.”

OPSTAPPER ZIJN IS ONGELOOFLIJK MOOI VRIJWILLIGERSWERK

"Om half 2 ging de pieper weer daar 1 van de vermiste personen aangespoeld was bij `s-Gravenzande. Het was zo koud en er stond zoveel wind. En inderdaad het bleek de machinist te zijn die was aangespoeld. Ik dacht wat erg, maar fijn dat de naaste familie wel afscheid kan nemen.

Nadat we weer terug in het boothuis waren en alles weer rustig was gingen we naar huis. En ja hoor, rond drie uur ging de pieper weer maar ik ben blijven liggen want ik was zo moe. De volgende dag, ik weet niet meer hoelaat maar ik zat in de auto, en daar ging de pieper weer. Ik kwam in het boothuis aan en was het vierde bemanningslid. Er waren weer lichtpijlen gezien dus er moesten weer zoekslagen gemaakt worden met de George Dijkstra en ik mocht mee. We hebben niets gevonden maar wat een belevenis was dat in de branding met een aardig ruw zeeetje (voor mij al helemaal). Dus je begrijpt in de eerste week dat ik mijn pieper had en direct al 5 keer opgepiept worden binnen 24 uur, is wel erg bijzonder.

Ik ben nu opstapper en vind het een ongelooflijk mooi vrijwilligerswerk."