Laatste stukje zwemmend
Er stond op 15 april 1992 een stormachtige wind uit het noordwesten, toen het Kustwachtcentrum een melding binnenkreeg van een Duits jacht op 3 mijl noordwest van IJmuiden. Het jacht zag in het slechte weer geen kans de haven aan te lopen en vroeg om hulp. De reddingboot Johanna Louisa werd gealarmeerd. Die was in twintig minuten ter plaatse. In de lij van het bevoorradingsschip Smit Lloyd 29 bracht opstapper Haasnoot zwemmend een lijnverbinding tot stand.
Aan boord van het jacht was het een chaos. Eén van de opvarenden was overboord geslagen, maar gelukkig ook weer aan boord gekomen. Hij lag onderkoeld aan dek. Bij de reddingsactie van hun zeilmaat waren twee andere zeilers gewond geraakt. De schipper had als enige ervaring met zeilen, maar had een zwaar gekneusde arm opgelopen.
Haasnoot startte de motor en wist op eigen kracht het jacht binnen te varen. De reddingboot voer mee en behoefde niet te slepen. Aan de steiger stond een ambulance klaar om de gewonden voor onderzoek naar het ziekenhuis te brengen. De redders maakten schoon schip.
Onderbelicht:
De verrichtingen van de Johanna Louisa en haar bemanning werden vanuit het visrestaurant aan de kop van de haven met spanning gadegeslagen. Na afloop van de actie kwam een keurig geklede heer aan boord van de reddingboot. Als vertegenwoordiger van Oosterse-keuken-specialiteiten bood hij de bemanning een compleet assortiment sauzen en ingrediënten aan. Dit uit bewondering voor hun snelle en professionele optreden. De gift werd dankbaar in ontvangst genomen. Opstapper-‘chefkok’ Lanser zou er later een uitstekende rijsttafel mee opdienen.
Redders te water
In de bovengenoemde actie koos opstapper Ton Haasnoot ervoor om zwemmend verbinding te maken met het jacht in moeilijkheden. Hij deed dat vaker, getuige de kleine inzet foto's, maar het was vroeger niet heel gebruikelijk.
Het reddingstation IJmuiden beproefde deze methode met regelmaat. Er kunnen allerlei redenen zijn waarom redders overboord gaan. Zomaar enkele voorbeelden.
