Gehuldigd, maar niet tevreden
‘Opa’ Dorus Rijkers was een van de grootste redders uit de Nederlandse geschiedenis. Op een gegeven moment was hij zelfs net zo bekend als de Nederlandse Koningin. Voor veel gewaagde reddingen werd hij geprezen en gehuldigd. Zo ontving hij ook een medaille voor de actie bij het gestrande schip ‘Renown’. Echter keek Dorus nooit positief op terug op deze redding.
Al snel nadat Dorus bootsman was geworden van de roeireddingboot werden hij en zijn mannen opgeroepen voor een van hun eerste reddingsacties. Op 9 december 1887 strandde het schip ‘Renown en was het aan hen om alle bemanningsleden van boord te halen. Dit was, zeker met de harde windvlagen en de enorme golven, geen makkelijke klus…
Het 127 ton-zware schip de ‘Renown’ was onderweg naar haar thuishaven Bremen, toen het met krakend geluid was vastgelopen op de Keizersbult. Vuurpijlen werden afgeschoten toen de bemanning erachter kwam dat de hevige branding was begonnen met de afbraak van het oude goederenschip.
Wanneer Dorus en zijn roeiers aankwamen bij de ‘Renown’ stond het bovendek al onder water. Voor de ogen van de redders vielen de marssteng en de voorbramsteng overboord. Samen met de woeste golven die tegen de romp van het schip aan beukten, maakte dit het voor de redders zeer lastig en gevaarlijk om het gestrande schip te bereiken. Pas na meerdere pogingen konden de eerste elf opvarenden van het schip gered worden. Later in de avond hadden de duisternis en de vermoeidheid van de mannen ervoor gezorgd dat het niet meer mogelijk was om door te gaan. De overige veertien bemanningsleden moesten achterblijven op de ‘Renown’, tot grote ergernis van Dorus.
Pas de volgende dag konden ze terug naar het gestrande schip. Tot tweemaal toe mislukten de pogingen om de mannen van boord te halen. De derde keer konden ze zeven man van de ‘Renown’ halen. Alleen het achtste bemanningslid kon zich tijdens het aan boord hijsen door de kou niet vasthouden aan het uitgegooide touw. Voor de ogen van de redders verdween hij in de woeste golven. Mede door het wilder worden van de zee en de vermoeidheid van de roeiers achtte Dorus het daarna niet meer verantwoord om door te gaan. Wederom waren ze gedwongen naar huis te keren.
Uiteindelijk lukte het de derde dag pas om de laatste vijf matrozen van boord te halen. De redders waren uitgeput, maar de geredde matrozen zagen er nog beroerder uit en hadden flink geleden onder de barre weersomstandigheden. De zesde matroos, een jongen nog, was bezweken onder de ontberingen. Hem werd een zeemansgraf gegeven.
Terug in de haven werd ‘Opa’ Dorus toegejuicht voor zijn heldenactie. Dagenlang werd er over niks anders gepraat dan de redders van de ‘Renown’. Zelf was hij niet tevreden. Het gezicht van de verdronken stuurman liet een grote indruk achter bij Dorus. “Ik zie hem nog voor mij. We hadden ‘em, maar hij kon zich niet vasthouden. Zo verdronk hij voor m’n ogen.”
Een van de laatst geredde matrozen overleed later in het ziekenhuis. Dorus en zijn mannen waren allemaal aanwezig op de begrafenis. Van de 25 opvarenden overleefden uiteindelijk 22 deze scheepsramp.
