Zes paar doodsbange ogen keken ons aan
De redding van zes bange, zeezieke en onderkoelde matrozen in een stuurloos reddingsloepje was ook voor de redders van KNRM Hoek van Holland niet zonder gevaar. Toch wisten zij de onfortuinlijke zeelieden bij windkracht 7 en golven tot wel 3,5 meter veilig aan wal te krijgen.
We schreeuwden en bonkten op de boot, maar geen reactie
De najaarsdag begon met prima weer. Maar toen de piepers van de bemanning om kwart voor 7 ’s avonds gingen, stond er een stevige wind en golfslag. Een containerschip dat 20 kilometer uit de kust op zee voor anker lag, had ‘s middags besloten om te oefenen met hun polyester overdekte reddingsloep. Tijdens de oefening ging de motor echter kapot en dreef het bootje af. Het containerschip verloor het radiocontact en alarmeerde de Kustwacht die de KNRM en de SAR-helikopter opriep. Na 1,5 uur varen, bereikte de 6-koppige KNRM-bemanning de reddingsloep. “We kwamen voorzichtig langszij bij het tere polyesterbootje”, vertelt Rick Slijk, schipper van KNRM Hoek van Holland. “Dit moeten ze gevoeld hebben, maar de luiken bleven potdicht. We schreeuwden en bonkten op de boot, maar geen reactie. Met kunst en vliegwerk hebben we een touwverbinding aangelegd, zodat opstapper Jeroen Verspeek kon overstappen. Hij opende het luik en keek in zes paar doodsbange ogen. Ze waren zeeziek, onderkoeld en bleven verstijfd van angst zitten. Daarop trok Jeroen de dichtstbijzijnde opvarende door het luik en werkte hem bij ons aan dek. Gelukkig volgde toen de rest. Door de 3 meter hoge golven was dit een behoorlijke opgave.”
De terugweg was heftig
De zeelieden werden verzorgd met warme dekens en de nodige spuugzakjes. Rick riep het containerschip op, maar het overzetten van de mannen bleek onverantwoord omdat ze hiervoor een 5 meter hoge touwladder moesten beklimmen. “Na overleg met de Kustwacht besloten we richting de Berghaven te gaan. Maar we hadden het polyesterbootje dat dobberde in een druk vaargebied ook nog. Ik twijfelde over een sleepverbinding, omdat de bemanning hiervoor overboord moest hangen. Veiligheid van de mensen gaat vóór materiaal. Maar ik had vertrouwen in mijn bemanning.”
De terugweg was heftig. In de Maasmond hield de sleepverbinding het niet en trokken we een groot stuk polyester uit de boot. Pas de derde sleepverbinding hield het tot in de haven. “Al met al hebben de opvarenden zo’n 10 uur op zee doorgebracht. Na wat warme thee en broodjes van onze walploeg en een medische check door ambulancepersoneel heeft de rederij hen naar een hotel laten brengen. Het stuk polyester prijkt aan onze trofeeënwand. Voor dit soort acties doen we dit werk.”
