Onze redding was het lichtpuntje van onze pechvakantie
Na toch een mooie vakantie in Sneek zette de 5-koppige familie Schurink koers naar hun woonplaats Zwolle. Op het IJsselmeer ging het mis: vier zieken, een defecte brug én een kapotte motor. “We verkeerden niet in levensgevaar, maar hulp was hard nodig.”
Vissermanschouw Dirkje ligt doorgaans in het Friese Heeg, maar het jaarlijkse onderhoud gebeurt in Zwolle. “Eigenlijk wilden we op 2 januari vanuit Sneek terugvaren omdat de kinderen en Tom griep hadden, maar toen bleek de eerste brug defect”, vertelt Anne-Marie. “Het laten zakken van de mast heeft ons veel extra tijd en moeite gekost. Eenmaal op het IJsselmeer gaf tot overmaat van ramp de motor een alarmsignaal. De dynamo en de aandrijving van de koelpomp bleken defect. Daar zaten we, op het IJsselmeer ter hoogte van Rotterdamse Hoek, tussen de windmolens en op een vaarroute voor vrachtverkeer. Toen begon ik ‘m wel te knijpen.”
Het waaide nauwelijks
Wat nu? Tom: “Toch besloten we de boot zeilklaar te maken, want als je zeilt heb je grip op de boot. Toen dat gelukt was, belden we de KNRM voor advies. Het zou nog 2 uur licht zijn en de dichtstbijzijnde haven lag op zo’n 3,5 uur zeilen. Ik zag het niet zitten om ziek, in het donker en zonder motor een onbekende haven in te varen.”
Ze spraken af dat de reddingboot hen bij Urk zou oppikken en de haven in zou begeleiden. Tom: “Maar na een uur tegen de wind in varen, waren we na een aantal rakken nauwelijks opgeschoten. Als je ziek bent zakt de moed je wat eerder in de zeillaarzen, dus besloten we opnieuw de KNRM te bellen. We voelden ons bezwaard. Normaal gesproken helpen wij anderen en nu waren wij aan de beurt. Maar het was ook een opluchting. We hoefden niet meer onzeker te zijn over waar we ‘s avonds zouden zijn, of we misschien de nacht zouden moeten doorbrengen voor anker op het IJsselmeer.”
Gewone mensen
Zo’n 25 minuten later arriveerden de redders van Urk. Anne-Marie: “Binnen no-time stonden ze aan boord met een zuurstofkoffer, AED en EHBO-kist en namen alles over. Ze checkten binnen hoe het met de kinderen was.” De kinderen vonden het spannend, maar ook leuk. Daan (15): “Ineens keek een man in een groot pak door het kleine luik ons aan en vroeg hoe het ging. Dat was wel grappig.”
Tom en Anne-Marie zijn onder de indruk van de kundigheid van de bemanning. “We verbazen ons erover dat deze hulp vrijwillig is, dat ze hun vrije tijd besteden aan het helpen van anderen. Ik kijk erg op tegen de redders, maar tijdens onze gesprekken bleken het heel gewone mensen. De redding was wel het lichtpuntje van onze pechvakantie.” Tom: “De manier waarop ze hulp boden, was ook heel mooi. Ze stapten niet aan boord met een houding van ‘dit gaan we even fixen’, maar meer van ‘we zijn er voor jullie om dit tot een goed einde te brengen’. We zijn hen heel dankbaar.”
