Zeiljacht gezonken in Lauwersmeer door storm
Zeiljacht haalt winterstalling niet door storm
“Carl zeilt al tien jaar, is ervaren”, vertelt Uildrik Postema, schoonvader van de jachteigenaar. Hij en zijn vrouw Anja zouden meevaren met de Isis, op de lange reis van Lauwersoog naar de winterstalling in Zuidbroek. ’s Ochtends waaide het stevig. Maar omdat de weersverwachting het over storm had, liet Carl zich adviseren wat te doen. Wel of niet vertrekken? Op advies van derden zijn we vertrokken”.
“Héél angstig!”, zo omschrijft Anja de minuten na de stranding. “We lagen dwars op de golven. Uildrik en ik zaten onderdeks. We zagen weinig, maar hoorden telkens de hoge golven tegen het scheepje slaan. Bij elk golf had ik het gevoel dat de Isis aan stukken zou worden geslagen”. Haar man knikt. “Anja gilde bij elke golf…”
Via via werd telefonisch om reddingbootassistentie gevraagd. Het drietal moest er uiteindelijk drie kwartier op wachten. “Het leek wel een dag!”, aldus Anja. De reddingboot Palace Noordwijk ging bij aankomst direct langszij en zette ondanks de hoge golven een opstapper over. Die belegde een sleepverbinding, waarna de reddingboot het scheepje van de ondiepte trok. “Prima werk!”, zo vat Carl het werk van de redders samen.
Zwemmend naar de kant
Godert sommeerde de drie hun reddingvesten om te doen en ‘geen gekke dingen te doen’. Hij zou trachten het scheepje zo ver mogelijk onder de kant te krijgen. “We mochten pas springen als de motor ermee op zou houden of het scheepje echt onder water zou verdwijnen”, zegt Anja. De KNRM’er slaagde erin het bootje tot kort onder de kant te krijgen, maar de laatste meters moesten zwemmend worden overbrugd, waarbij Godert hier en daar assistentie verleende.
Zeiljacht gezonken onderweg naar winterstalling
De drie werden opgevangen, omdat ze allen onderkoeld waren. “Onderkoeling zei ons weinig en door de adrenaline hadden we niet in de gaten hoe ernstig we er eigenlijk aan toe waren”, zegt Uildrik. Mede daarom is het drietal blij dat ze er heelhuids vanaf gekomen zijn. “Het is een dubbel gevoel”, stelt Carl. “Ik verlies mijn boot. En ik vraag me af of dat mede het gevolg is geweest van de gekozen koers naar Oostmahorn. Maar belangrijker is het dat we hier nog zitten. En dat hebben we mede te danken aan de bemanning van de reddingboot. En aan Godert in het bijzonder. Daarvoor alleen maar waardering…”
