Bemanningsleden van station Katwijk kregen een wel heel uniek verzoek
De KNRM zet zich al sinds 1824 kosteloos in voor mensen in nood op water. Na een alarmering komen de redders en de reddingboten in actie. Je kunt je ongetwijfeld voorstellen dat de KNRM veel mooie, heldhaftige of emotionele verhalen kent van reddingsacties. We nemen je in deze blog mee naar een hele bijzondere oproep die de bemanningsleden van station Katwijk in 1992 kregen. Lees je mee?
Een visserman zou misschien de geboorte missen
Toen Hugo van Duijvenbode in 1992 schipper werd bij de KNRM in Katwijk kon hij niet bevroeden dat hij ooit met zijn bemanning, gewapend met een Nijntje-boekje, op kraambezoek zou gaan. “Dit maak je maar één keer in je loopbaan mee”.
“Ik werd gebeld op een dinsdagochtend. Ik was thuis, want mijn vrouw was zes dagen eerder bevallen van ons tweede kindje. We zaten middenin de kraamtijd, toen één van mijn opstappers vroeg of de reddingboot kon varen. Een visserman lag 50 mijl uit, terwijl zijn vrouw aan het bevallen was. De vraag was of wij hem wilden halen, om hem zodoende in staat te stellen de geboorte als vader bij te wonen.
Een ongebruikelijk verzoek. Ik vroeg aan mijn vrouw wat te doen. We zouden deze dagen immers samen thuis zijn. Waarschijnlijk omdat we zelf op een roze wolk leefden, vonden we beiden dat we hier ons uiterste best voor moesten doen. Omdat het geen noodsituatie was, liet ik geen alarm geven. In plaats daarvan belde ik een aantal opstappers. Iedereen was enthousiast en niet veel later lagen we in het water, voor een lange reis naar de KW 88.
De jongen werd opgewacht door een familielid
Halverwege de middag lagen we terug op het strand. Een half uur eerder had de visserman voor het eerst contact gehad met het thuisfront. De baby was nog niet geboren! We brachten de jongen direct door naar het boothuis, waar hij werd opgewacht door een familielid.
Aan het einde van de middag werd ik wéér gebeld. Het was Willem, de visserman. Hij meldde blij en trots dat hij vader was geworden van een gezonde zoon. Dat telefoontje maakte indruk op mij, omdat ik me toen pas realiseerde hoe belangrijk wij waren geweest voor deze jongen. Wij maken geregeld mee dat geredden het de normaalste zaak van de wereld vinden dat wij komen helpen. Voor Willem en zijn vrouw lag dat anders. Ze waren ons écht dankbaar voor de hulp. En dat is mooi.
We zijn softer dan de meeste mensen denken
Twee dagen later bracht Willem gebak in het boothuis. Weer twee weken later waren we met z’n allen op kraamvisite. Daar sta je dan, met al die stoere kerels. Al kan ik beter zeggen dat je dat stoere niet moet overdrijven. Ik snap dat onze boot en die pakken een stoere uitstraling hebben. Maar de meeste bemanningsleden zijn ook gewoon vader van jonge kinderen. Neem van mij aan dat wij softer zijn dan de meeste mensen denken”.
