Noordwesterstorm doet eilander harten sneller slaan
Noordwesterstorm doet eilander harten sneller slaan.
Is het niet vanwege de kans op "jutgoed op strand",
dan wel door de eeuwenlange eilander betrokkenheid bij de zee en zeevaart.
De radio staat zacht, de scanner gaat harder.
Het gezin is stil als de Kustwacht spreekt.
Zeekaart en de website met scheepsbewegingen zijn binnen handbereik.
Containers overboord, een zeeman met een beknelde hand,
een ernstig ongeluk op een ander schip;
De SAR-Helikopter is onderweg.
Drukte voor de Kustwacht.
En dan een Mayday op kanaal 16: een schip in acute nood!
Het radiosignaal komt hard binnen: het is dus dichtbij.
Wordt dit alarm voor ons?
"Guard vessel Drifa not under command, power black-out,
windows of the bridge smashed by waves, crew donned survival suit and life jackets".
Dan radiostilte, de Kustwacht krijgt geen contact meer....
De alarm pager piept indringend: een kus. Iets te eten, een plas? Nee; gaan!!
Golfhoogte 7 meter, de hoogste zijn 10, dit wordt een zware reis.
Op het reddingstation staan alle vrijwilligers klaar om mee te gaan.
De schipper kiest 3 man, niemand mort...
Reddingboten Arie Visser en Anna Margaretha zijn ook onderweg, evenals de Guardian: de Kustwachtsleepboot.
Reddingboot Frans Hogewind houdt zich best;
we zoeken onze weg tussen de grootste brekers door naar de opgegeven positie.
Af en toe een golf die niet te ontwijken is: recht op de kop: "komt ie, hou je vast!"
"Er zit geen achterkant aan, dit wordt een harde landing!"
Meteen weer snelheid maken voor de volgende golf; hiervoor trainen we iedere week, weer of geen weer.
Teamwork: aanvullen, een gebaar, een opmerking.
We varen zo hard mogelijk, maar niet te; deze zee geeft ons geen tweede kans.
Gelukkig is er weer radiocontact en is het schip in nood weer gedeeltelijk bestuurbaar.
De bemanning blijft aan boord en de reddingboten assisteren met het tot stand brengen van een sleepverbinding
met de Guardian, de sterke, maar logge Kustwachtsleepboot.
We hoefden gelukkig geen mensenlevens te redden deze keer, maar het was geen vergeefse tocht.
We waren er en we waren op tijd.
Deze keer wel....
De terugtocht lijkt bijna routine, maar is gevaarlijker dan tegen de zee in.
Brekers bouwen op om ons te belopen en van achteren te bespringen,
we moeten ze de kans niet geven.
We blijven gefocust tot we weer veilig op het strand van Paal 8 staan.
En dan:
Eindelijk die plas.
En ontbijt: geregeld door de achterblijvende ploeg.
Teamwork.....
Ploeg KNRM Paal 8 Terschelling.
