‘Zijn naam op een reddingboot is bijzonder waardevol’
Wie maak jij onvergetelijk? Toen Keimpe Bleeker deze vraag van de KNRM op Instagram zag, twijfelde hij geen moment: zijn overgrootvader Jan de Vries die vanaf 1910 schipper was op de laatste roeireddingvlet van reddingstation Harlingen. “Dat zijn naam nu mag prijken op een reddingboot is voor mij bijzonder waardevol.”
Schipper op de laatste roeireddingvlet
Zelf heeft de 72-jarige Keimpe uit het Noord-Friese Oentsjerk zijn overgrootvader niet gekend, maar zijn moeder sprak altijd bevlogen en vol trots over háár opa die 12 jaar lang reddingbootschipper was op een roeireddingvlet met tien bemanningsleden. “Zelfs nog in de laatste jaren van haar leven, ze is 96 jaar geworden, en Alzheimer een rol ging spelen”, vertelt Keimpe. “Ze wist niets meer van de week ervoor, maar vertelde daarentegen wel elke week en met veel plezier over haar jonge jaren en de verhalen over opa die schipper was op de laatste roeireddingvlet. Dan verhaalde ze over wat Jan had gezegd toen de gemeente had besloten dat zijn reddingstation een motorreddingboot zou krijgen: ‘Daar doe ik niet aan mee. Op mijn mannen kan ik vertrouwen, zo'n motor daar heb ik niks mee.’ Hij is toen gestopt als schipper.”
Trots op de daden van zijn overgrootvader
Keimpe vertelt met dezelfde trots en bevlogenheid als zijn moeder over de daden van zijn overgrootvader. Door de verhalen die Keimpe hoorde van zijn moeder is zijn bewondering voor de KNRM gegroeid. Hij is al tientallen donateur - Redder aan de wal -, terwijl hij zelf helemaal geen watersporter is. Zelfs schaatsen op bevroren water doet hem als echte Fries niets. Zijn in 2006 overleden broer had wel wat met het water. Zijn oudste broer is naast zijn overgrootvader de tweede reden dat hij en zijn vrouw Janny (70) binding hebben met de Redding Maatschappij. “Hij meldde zich in zijn jonge jaren aan bij de Marine en voer later vanuit Denemarken op de grote vaart. Dan besef je hoe belangrijk het is dat er een organisatie als de KNRM in Nederland is. Een professionele organisatie die sinds mensenheugenis drijft op vrijwilligers, zonder overheidssteun. Hoe bizar is dat in een van de meest welvarende Westerse landen? De KNRM moet het doen met wat wij er als publiek voor over hebben. Elke keer als ik de verhalen in het donateursmagazine De Reddingboot lees, dan heb ik zo’n bewondering voor de vrijwilligers. Het zijn mensen met een gewone baan. De timmerman op de hoek of de boer van een paar kilometer verderop. De pieper gaat, ze trekken hun pak aan, stappen op de reddingboot en doen hun werk. Heel bijzonder.”
Het plaatsen van zijn naam vind ik echt waardevol
Toen Keimpe de mogelijkheid zag om een naam op de nieuwe reddingboot van KNRM-reddingstation Wijk aan Zee te zetten, dacht hij niet lang na. “Ik heb impulsief gehandeld en pas achteraf tegen mijn vrouw gezegd dat ik hiervoor een extra bedrag aan de KNRM heb overgemaakt. Je kunt de naam van je vrouw of liefje erop zetten, maar het plaatsen van de naam van mijn overgrootvader vind ik pas écht waardevol. Waarom? Iemand die zich destijds al inzette voor het reddingwezen, in een tijd waarin ze geen apparatuur hadden, alleen een boot en roeiriemen, dat vind ik zo bijzonder. Hoe wisten zij dat er een schip in nood was? Wij hebben telefoon, marifoon, gps, radar, de Kustwacht. Zij hadden helemaal niks. Hoe bijzonder is dat?”
In weer en wind
“Ik vind het heel fijn dat wij straks de naam van mijn overgrootvader op een reddingboot kunnen terugzien. De KNRM is een van de meest bijzondere organisaties in ons land: harde werkers, de meesten vrijwillig, bij nacht en ontij, in weer en wind en met een groot hart voor de veiligheid van elke medemens, ongeacht kleur, soort of merk. De naam ’Jan de Vries’ moét op de nieuwe reddingsboot van Wijk aan Zee!”
Wil jij ook iemand onvergetelijk maken? Ga naar https://actie.knrm.nl/wie-maak-jij-onvergetelijk
