1929
De grootste redding, en tevens een grote ramp, vond plaats op 16 januari 1929. Het was bar winterweer met hevige sneeuwbuien. De “Valka” uit Letland was via de Waterweg uitgevaren en vastgelopen op de Maasvlakte. De “Prins der Nederlanden” uit Hoek van Holland voer uit, maar sloeg tijdens de vele reddingspogingen om. Dit werd gemeld door de marconist van de “Valka”. Rond 2 uur die middag kreeg Adriaan de Jager telefonisch het verzoek om uit te varen om te gaan zoeken naar de overlevenden van de reddingboot en voor redding aan de bemanning van de “Valka”. Izaak de Rijcke en Leendert de Jager gingen in de machinekamer. De vaste matrozen waren Bastiaan de Blok en Abraham Troost en als opstapper Gerrit van Gelder. Ze voeren uit bij een noorderstorm en zware sneeuwbuien. Onderweg werd al uitgekeken naar de omgeslagen reddingboot, maar deze werd niet gevonden.
Bij de “Valka” aangekomen weigerde de bemanning en de kapitein meerdere malen om het schip te verlaten. De Jager besloot terug te gaan naar de haven van Stellendam, maar helaas liep de boot vast op de Garnalenplaat dicht bij de thuishaven. De schipper besloot te wachten tot de volgende morgen, omdat het dan hoog water was. Omdat er nog geen radioverbindingen waren, wist niemand wat er aan de hand was, en in Stellendam stond iedereen bij de haven in afwachting van de reddingboot, die echter niet kwam. De “koningin Wilhelmina” lag intussen werkeloos op de Garnalenplaat waar hij redelijk veilig lag. Intussen keek de vuurtorenwachter onophoudelijk door zijn kijker en op een gegeven ogenblik zag hij de “Prins der Nederlanden” met de kiel naar bovendrijven door het gat van de Hawk over de Hinder, richting het Oude Bokkegat.
In overleg besloot men aan 2 vissersschepen uit Goedereede te vragen om voor het donker naar de omgeslagen boot te gaan kijken. Rond 4 uur in de middag voeren de GO8 van schipper P. Redert en de GO27 van schipper ’t Mannetje de haven uit, ieder met 7 man aan boord. Vanwege de hevige sneeuwstorm was er slechts enkele meters zicht. De tocht bleef tevergeefs. Intussen bleef de “Valka”, maar SOS-signalen afgeven. Agent Vruggink uit Hellevoetsluis belde daarop naar Stellendam om te vragen of de “koningin Wilhelmina” terug kon gaan, waar hij kreeg te horen dat ook deze reddingboot niet terug was gekeerd. Aan het eind van de nacht begon bij de Garnalenplaat het water te rijzen en rond half 6 in de ochtend was de “koningin Wilhelmina” weer vlot. Meteen voer men terug naar de haven van Stellendam, waar onmiddellijk de brandstoftanks werden gevuld, en de Jager burgemeester Chabot opzocht om nadere orders te ontvangen.
Op 17 januari 1929 om 8 uur voer de reddingboot uit, bij zware sneeuwbuien. Bij de “Valka” aangekomen zag de Jager dat de positie van het schip was verbeterd sinds de vorige dag zodat het langszij gaan makkelijker was. Langszij gekomen sprongen velen vanaf het hoge dek in het springnet van de reddingboot. De “koningin Wilhelmina” kon de terugreis aanvaarden met 20 mannelijke en 3 vrouwelijke bemanningsleden. De kapitein en de marconist weigerden van het schip te komen en bleven aan boord. De reddingboot was rond kwart over 11 weer in de haven van Stellendam. Na overleg met de burgemeester besloot de Jager direct terug te gaan naar de “Valka” vanwege het weer. In de namiddag keerde men weer terug in de haven.
Omdat Hoek van Holland tijdelijk geen reddingboot had, besloot de directie om de “koningin Wilhelmina” daar tijdelijk te stationeren. Op het strand van Rockanje spoelde die morgen de “Prins der Nederlanden” aan, en korte tijd later, 5 bemanningsleden, waaronder schipper van der Klooster. Nadat de boot geruime tijd in Hoek van Holland had gelegen kwamen daar 2 nieuwe reddingboten en keerde de “Koningin Wilhelmina” weer terug naar Stellendam.
