Race achter een luchtballon
Oktober is Maand van de Geschiedenis. In een aantal artikelen nemen wij u deze maand mee op reis in de historie van KNRM-reddingstation IJmuiden. Vandaag deel II.
De piepers die op 12 september 2000 om één uur ’s nachts overgingen, luidden voor de bemanning van de Christien een hoogst ongebruikelijke en opzienbarende actie in. Twee Duitse ballonvaarders – deelnemers aan een wedstrijd – die zich op 6.000 voet boven de Noordzee bevonden, verloren snel hoogte en zouden hun reis bij de heersende windrichting op zee moeten beëindigen. Ze hadden wel reddingvesten, maar geen reddingvlot aan boord.
De ballon verplaatste zich met een snelheid van tegen de 20 knopen in noordwestelijke richting en het zou voor de Christien – ook met haar 34 knopen topsnelheid – niet gemakkelijk zijn de dalende ballon op tijd te bereiken. De reddingboot kon zich in ieder geval geen omweg permitteren. De schipper berekende daarom de positie waar de koersen van de ballon en de reddingboot elkaar zouden snijden.
De Christien koetste vervolgend op topsnelheid linea recta naar dit vermoedelijke ontmoetingspunt. Steeds als de ballonvaarders hun zender gebruikten, kon de reddingboot hun positie peilen en daaruit bleek dat het ontmoetingspunt juist was. Toen de reddingboot deze positie naderde, was aanvankelijk niets van de ballon te zien. Wel werd opeens een flitslichtje verkend. De Christien schoot een witte flair af en in het licht daarvan werd de gele ballon zichtbaar. De bemanning zou zich dit tafereel als heel onwerkelijk herinneren: een op volle kracht voortjakkerende reddingboot op een nachtelijke Noordzee, met daarboven een scherp aftekende gele ballon met nauwelijks minder vaart.
De ballonvaarders lieten weten de reddingboot gezien te hebben en zouden een lijn met daaraan een zandzak uitvieren. Hoewel de achterstand van de ballon maar enige tientallen meters bedroeg, kwam de volle kracht varende Christien maar moeizaam dichterbij. De ballon was inmiddels al zo ver gedaald, dat de reddingboot feitelijk achter de mand aanjoeg. Toen de zandzak het water raakte, had dat de uitwerking van een anker. Van het ene op het andere moment was de vaart uit de ballon. De schipper gaf in reflex volle kracht achteruit om niet over de mand te daveren, waardoor de bemanning op het voordek tegen de tube van het schip sloeg.
De schipper zette hierna de kop van de reddingboot tegen de nog zwevende mand en nam aan dat de ballonvaarders de gelegenheid zouden aangrijpen om over te springen. Maar de mannen hadden een vermogen aan apparatuur in de mand en dat begonnen ze in allerijl aan de bemanning van de reddingboot over te geven. De ballon trok ondertussen nog steeds verder waardoor de mand te water ging, en dus ook de ballonvaarders. De ballonvaarders zijn eerst uit het water gehaald en toen is de bemanning met de ballon in de weer gegaan. Dat was nog een hele klus. De Christien meerde zo’n zeven uur na vertrek weer af op haar vaste ligplaats in IJmuiden.
