Maand van de Geschiedenis: Het ontstaan van reddingstation Enkhuizen
Oktober is maand van de geschiedenis. In een aantal artikelen nemen wij u deze maand mee op reis door ons verleden. Vandaag deel 1 :
Het ontstaan van reddingstation Enkhuizen en de redding van de VD 17.
Op 7 april 1943 verging vlak voor Enkhuizen tijdens storm weer op het IJsselmeer de s.s. Stanfries 9. Bij deze ramp kwam haar gehele bemanning om het leven. Een Rijksbetonningsvaartuig en een Enkhuizer visser hadden nog tevergeefs gepoogd hulp te bieden. Naar aanleiding van deze en eerdere rampen diende het gemeente bestuur van Enkhuizen met toestemming van de Duitse bezetters een verzoek in bij de Noord en Zuid Hollandse Redding Maatschappij (NZHRM) tot de oprichting van een reddingstation op haar grondgebied.
Hier kon door het bestuur van de redding maatschappij snel gehoor aan worden gegeven, immers lagen er in het relatief rustige Enkhuizen enkele motorstrandreddingboten opgeslagen van wege de grote oorlogsdreiging aan de Noordzeekust. Wel was er enige twijfel binnen het bestuur of er wel genoeg te “redden” viel rond Enkhuizen of dat het meer ging om bergingsklussen van vaste gelopen schepen.
Op 20 mei 1944 werd Enkhuizen als derde reddingstation van de NZHRM aan het IJsselmeer in dienst gesteld en kreeg men de beschikking over motorstrandreddingboot President Steyn. Bouke Jeltes werd de eerste schipper. Op last van de Duitse bezetter werd de naam omgedoopt tot reddingboot Enkhuizen.
Op 19 januari 1945 verrichtten de Enkhuizer redders prachtig werk. Tijdens vliegend storm weer, NW 9, sneeuwbuien, ijsschotsen en een ruwe zee dreef de botter VD 17 met krabbend anker naar de oostdam van het Krabbersgat. Een anker was reeds verloren gegaan en een tweede hield nauwelijks stand, de zeilen waren gescheurd en de dirk gebroken. De situatie aan boord werd voor de vijf Volendammers met de minuut kritieker. Een te Enkhuizen liggende sleepboot voer uit om hulp te verlenen maar moest dit al snel staken vanwege de ruwe zee.
Te 9:30 vertrok reddingboot C.A.A Dudok de Wit, welke reddingboot President Steyn inmiddels had vervangen, uit de haven, Zij voer boven de VD 17 langs en nam een tros over, doch het lukte niet deze te behouden. Een tweede poging slaagde wel en langzaam trok de reddingboot de VD 17 weg van lagerwal waarop de Vollendammers hun laatste anker lieten slippen. De storm wakkerde echter aan tot orkaankracht en blies de beide scheppen terug naar lagerwal. Met een roeiriem werd de kop van de reddingboot door de wind gehaald en aan een boei lieten de redders een tweede sleeptros naar de VD 17 drijven. Toen de zware bui was overgetrokken lukte het de reddingboot slaags te komen en te 11:00 uur lag de VD 17 veilig in de Enkhuizer haven.
De schipper van de VD 17 schreef het bestuur van de NZHRM op 2 februari 1945 een brief : Met grote voldoening kan ik u mededelen, dat ons vaartuig, de VD 17 en haar bemanning op vrijdagmorgen 19 januari 1945 bij vliegend storm weer uit het Noordwesten door de Enkhuizer reddingboot behouden werd binnen gebracht. Ten gevolge van grote ijsvelden, welke wij moesten doorvaren, was ons vaartuig lek geslagen en dreven wij af naar lagerwal. Waardoor wij, indien de mannen van de reddingboot het zeer moeilijke en met levensgevaar gepaard gaande reddingwerk niet hadden kunnen volbrengen, zo goed als zeker verloren waren geweest. Met het oog op de voedselvoorziening en mede namens boven genoemde feit waaruit al te duidelijk blijkt dat deze mannen niet overbodig zijn, zou het diep te betreuren zijn wanneer deze mensen door de tegenwoordige omstandigheden hun opofferden werk zouden moede staken. Extra voedselbonnen zouden hen dan ook zeker ten goede moeten komen….
Bron, De reddingboot nr 83, 1957
De rest van de maand kunt u onze reis door ons verleden volgen op onze Facebook Pagina : klik hier
Meer info over onze historie vind u ook op onze website : klik hier
