Gevoel van saamhorigheid
De drang om mensen te helpen en iets bij te dragen aan de maatschappij is secretaris Marieke Verhaar (48) met de paplepel ingegoten. Dus toen de buurman, destijds schipper bij de KNRM Hindeloopen, haar vroeg wat hand- en spandiensten te verlenen, zei ze meteen ja.
‘Ik was nog vrij nieuw in Hindeloopen en zocht naar manieren mij meer in het dorpsleven te mengen. De KNRM sloot mooi aan bij mijn andere grote passie: het water. Vanaf mijn vierde ging ik al met mijn ouders, zus en broertje het water op. Mijn zus en ik hebben als tieners nog jarenlang aan wedstrijdzeilen gedaan. In die tijd raakte ik als vrijwilliger al betrokken bij de zeilclub, maar toen ik voor mijn werk vanuit het westen naar Hindeloopen verhuisde, verdwenen zowel de watersport als het vrijwilligerswerk naar de achtergrond. Het verzoek van de buurman, nu zo’n vijftien jaar geleden, kwam voor mij dus precies op het juiste moment.
Geen moment spijt
Affiniteit met de KNRM had ik als watersporter natuurlijk al, maar donateur was ik tot dan toe nog niet geworden. Zelfs niet nadat ook ons gezin, al varend op de Kaag, werd overvallen door de beruchte Hemelvaartstorm van 1983. Hulp
van de KNRM hebben wij toen niet nodig gehad, maar anderen waren die dag maar wat blij met de assistentie van deze dappere mannen en vrouwen, die zelfs de vieste stormen bedwingen om mensen in nood te redden. Dat ik nu zelf deel uitmaak van deze bijzondere club vervult mij van trots. Spijt dat ik bij de KNRM aan de slag ben gegaan – de eerste vijf jaar als penningsmeester en sindsdien als secretaris – heb ik dan ook geen moment gehad. Integendeel, het vrijwilligerswerk heeft mij veel gebracht. Waardevolle vriendschappen, een gevoel van saamhorigheid, maar ook: bijzonder nuttig en waardevol werk.
Passende roosters
Als secretaris heb ik verschillende taken. Zo voer ik samen met de schippers kennismakingsgesprekken met opstappers in spé, plan ik cursussen in voor de bestaande vaarploeg en houd ik functioneringsgesprekken per toerbeurt samen met de schipper of een commissielid. Ook zorg ik voor passende roosters voor de zomervakantie, wat gezien onze relatief kleine ploeg altijd weer een uitdaging is. Verder ontplooi ik regelmatig wervingsacties, help ik mee met de jaarlijkse Reddingbootdag en doe ik nog tal van andere dingen, tot aan koffiezetten en het boothuis zwabberen toe. Alle beetjes helpen. Wanneer onze redders na een heftige actie weer veilig terugkomen, is een kopje koffie in een schoon bemanningsverblijf wel het minste wat ze verdienen.’
