Valerie Struis - Waarom heten reddingboten zoals ze heten?
‘Het ging ons oprecht niet om het geld’, benadrukt Dennis Struis met klem. Thuis bij zijn broer Mark en omringd door de blij spelende, eenjarige Valerie vertellen de broers hun memorabele familieverhaal. ‘Ons hele leven hebben wij de scherven van pa opgeruimd. De KNRM heeft ons op een geweldige manier in de gelegenheid gesteld dat ook na zijn dood te doen. De menselijke aanpak van de Redding Maatschappij heeft ons enorm goed gedaan.’
De broers vertellen opgewekt hun verhaal. Er klinkt zelfs trots door in hun verhaal. ‘We hebben altijd een bijzondere band gehad met pa,’ stelt Dennis. Al moet gezegd dat “bijzonder” in hun geval meerdere gezichten kende. Toen Dennis en Mark op jonge leeftijd hun moeder verloren, groeiden zij op met vader Dirk, die manisch depressief was. ‘Een leven met hoge pieken en diepe dalen,’ memoreert Mark. De extreme wisselvalligheid betekende mooie vakanties en volop gezelligheid, maar ook geregeld een spoor van destructiviteit. ‘Pa heeft ongewild heel wat brokken gemaakt en schade veroorzaakt,’ aldus Dennis, die al zittend op de vloer met zijn nichtje Valerie speelt. De intense band is zichtbaar. ‘Schade die vaak door ons moest worden hersteld. Te meer daar het bijkans onmogelijk bleek schade te voorkomen. Onze vader had zichzelf simpelweg niet in de hand.’
Buitenspel
Des te schrijnender is het dat de keer dat de broers wél vooraf ingrepen – door in te stemmen met een tijdelijke opname – de jongens duur kwam te staan. Ze werden door hun vader onterft. Hun vader nam het zijn zoons enorm kwalijk dat zij tegen zijn zin meegingen in dit besluit. Mark: ‘Hij schreef in een brief: Jullie pakken mij mijn vrijheid af, dan pak ik jullie ook iets af.’ In de praktijk betekende dit dat de jongens werden onterft; ze kregen enkel een legaat ter hoogte van hun legitieme portie. Dennis zegt met klem dat het hen bij de nalatenschap niet om het geld ging. ‘Als pa bij leven een reddingboot had willen schenken, dan waren we daar direct vóór geweest. Voor ons was het veel erger dat pa ons op deze manier ook buitenspel zette voor wat betreft de afhandeling van zijn nalatenschap. De KNRM was enig erfgenaam en mocht alles bepalen.’ De broers besloten contact op te nemen met de Redding Maatschappij en werden uitgenodigd voor een gesprek. ‘Cora Bartels én de directeur stelden ons in staat ons hele verhaal te doen, ongeveer een maand nadat pa zich van het leven had beroofd. Meteen voelden we dat de KNRM onze positie wilde respecteren. Er werd geluisterd, volop meegedacht en uiteindelijk kwamen zij ook met de oplossing: Wij mochten de boedelafwikkeling doen en mochten dus meebeslissen over de zaken die misschien geen financiële waarde, maar wel een emotionele waarde hadden.’ Toen de KNRM de broers tevens lieten bepalen wat er met het geld moest gebeuren, waren Dennis en Mark het daar snel over eens. ‘Pa’s voorliefde voor het varen en voor bootjes kon terugkomen in zijn nalatenschap! Wat had hij altijd genoten van zijn Blauwe Stad. Prachtig dat de nieuwe reddingboot van Stellendam dankzij pa kon worden gebouwd’. Dennis: ‘Iets
wat negatief begon veranderde voor ons in een mooi, waardevol traject.’
Knuffelzeehond
Dat er Struis op de reddingboot moest komen te staan, stond op voorhand vast. Hun vader middels vernoeming in ere houden lag voor de hand, maar uiteindelijk liep het anders: Mark werd vader en de kleine Valerie – het eerste kleinkind van wijlen opa Dirk – bleek een zorgenkindje. Het meisje werd geboren met een meervoudig complexe hartafwijking. Vader Mark: ‘Het leek ons mooi het verleden aan de toekomst te verbinden en besloten de reddingboot naar Valerie te vernoemen. Valerie is een afgeleide van het Latijnse woord voor “sterk zijn”. Valerie zal dat nodig hebben, maar voor de reddingbootbemanning geldt dat niet anders. Alles puzzelstukjes vielen voor ons op hun plaats.’ Eerder dit jaar werd de Valerie Struis gedoopt in Stellendam. Dennis schudt glimlachend zijn hoofd als hij in gedachten teruggaat naar die dag. ‘Stond de reddingbootschipper daar met een enórme knuffelzeehond. Voor Valerie. Opnieuw die medemenselijkheid, die welgemeende warmte. En dat van kerels waar je het niet van verwacht. Dat we zijn opgenomen in die groep, de naamsvermelding op de reddingboot en de praktische hulp die we bijna drie jaar lang van Cora hebben gekregen: stuk voor stuk zaken waar we dankbaar voor zijn. Het is goed zo. Méér dan goed. Maar bovenal zijn we blij en dankbaar voor het feit dat de KNRM ons weer in positie heeft gebracht. We stonden aanvankelijk buitenspel, maar kregen desgevraagd onze sleutelrol terug, waardoor we pa alsnog een laatste eer konden bewijzen.’
Met die laatste eer is het verhaal echter niet af. Markt straalt bij de gedachte. ‘De reddingboot doet inmiddels zijn werk. Pa was niet te redden, helaas. Maar mooi dat hij eraan bijdraagt dat andere mensen gered kunnen worden. Nu en in de toekomst. En dat dat gebeurt met de naam van zijn kleindochter: pa heeft Valerie natuurlijk nooit gekend, maar hij zou haar en dus ook de naam van de reddingboot geweldig hebben gevonden.’
Het verhaal van de Valerie Stuis en de broers Ufkes is a.s. zaterdag om 16:30 te bekijken in het TV-programma 'de Nalatenschap' op SBS6. Bekijk hier alvast de trailer.
